Een paar weken terug
zijn we in Amsterdam nar de bioscoop geweest. We zagen daar de film van Stephen
Hawking. Heel aangrijpend, extra aangrijpend omdat sommige scènes erg
herkenbaar waren. Zijn beginfase dan, van het doorgaan met de ziekte ALS. De
scene waarin hij nog loopt. Zijn benen slepend voortbeweegt en dan tegen de
grond smakt. Leren omgaan met steeds meer beperkingen en toch doorgaan. Een
briljant wetenschapper worden en dat ondanks alles ook blijven. Zo ongelooflijk
knap. Wel heftig om te zien. Ook als MS-patiënt krijg je onherroepelijk te maken
met achteruitgang. Het inleveren van mogelijkheden. De treurige teloorgang van
de dingen…… Misschien moet ik me toch eens gaan richten op de wetenschap.
Hoe dan ook, ik heb
wat moeite met verval. Verse bloemen op een vaas vind ik eerlijk gezegd dan ook
wat treurig. Ze worden zo snel lelijk. Nepbloemen die oud en lelijk worden zijn
overigens helemaal het toppunt van treurigheid. Maar dit terzijde.
We waren in de
Tuschinski bioscoop. Ook oud, met een stukje vergane glorie misschien, maar
toch mooi. Toen we zaten te wachten totdat we naar onze zaal konden, zagen we
opeens een dikke muis lopen tussen de pluche stoelen. Een grote dikke
volgevreten muis. Had zeker het zwarte gat gevonden. Na de film, nog een beetje
onder de indruk, dronken we een wijntje in de stad. Voor het café speelde een
straatmuzikant, die telkens weer het publiek aan het dansen kreeg. En wij, wij
hadden het over vergankelijkheid en hoever je zou gaan in het zorgen voor
elkaar. Ach, misschien moeten we dat ook maar nemen zoals het komt.
In Amsterdam brak er
een stuk van mijn kies. Jawel, daar was het blijkbaar weer tijd voor. Toen ik
later die week bij de tandarts kwam, bleek dat er een zenuwbehandeling nodig was.
Dus daar was ik even mooi weer klaar mee. Inmiddels is dat allemaal weer
verholpen, maar ik kan niet zeggen dat het allemaal zo goed gaat. Ik heb veel
last van spierpijn. Eerst rondom mijn heupen en nu heb ik een pijnlijke schouder
en ook verder zo hier en daar wat last.
Afgelopen woensdag
mijn hardlooptraining maar eens overgeslagen. Vanochtend heb ik wel weer
gelopen, maar dat was meer wandelen en af en toe een klein stukje joggen. Dus
wat moet ik ermee? Niks denk ik, gewoon dat doen wat lukt en het even wat
rustiger aan. Eigenlijk is het wel logisch, er zijn veel beslommeringen geweest,
dingen om je druk om te maken. We staan voor verandering. Langzamerhand kom ik
op een punt dat je in moet zien dat sommige dingen niet meer gaan. Loslaten
misschien. En ach, het eind van iets is ook altijd weer de belofte van een
nieuw begin. Mijn eigen theory of everything.
Dat lijkt mij een nare ervaring..... Ik gun je het veel en veel beter!!!!
BeantwoordenVerwijderen