zondag 29 maart 2015

The theory of everything

Een paar weken terug zijn we in Amsterdam nar de bioscoop geweest. We zagen daar de film van Stephen Hawking. Heel aangrijpend, extra aangrijpend omdat sommige scènes erg herkenbaar waren. Zijn beginfase dan, van het doorgaan met de ziekte ALS. De scene waarin hij nog loopt. Zijn benen slepend voortbeweegt en dan tegen de grond smakt. Leren omgaan met steeds meer beperkingen en toch doorgaan. Een briljant wetenschapper worden en dat ondanks alles ook blijven. Zo ongelooflijk knap. Wel heftig om te zien. Ook als MS-patiënt krijg je onherroepelijk te maken met achteruitgang. Het inleveren van mogelijkheden. De treurige teloorgang van de dingen…… Misschien moet ik me toch eens gaan richten op de wetenschap.
Hoe dan ook, ik heb wat moeite met verval. Verse bloemen op een vaas vind ik eerlijk gezegd dan ook wat treurig. Ze worden zo snel lelijk. Nepbloemen die oud en lelijk worden zijn overigens helemaal het toppunt van treurigheid. Maar dit terzijde.
We waren in de Tuschinski bioscoop. Ook oud, met een stukje vergane glorie misschien, maar toch mooi. Toen we zaten te wachten totdat we naar onze zaal konden, zagen we opeens een dikke muis lopen tussen de pluche stoelen. Een grote dikke volgevreten muis. Had zeker het zwarte gat gevonden. Na de film, nog een beetje onder de indruk, dronken we een wijntje in de stad. Voor het café speelde een straatmuzikant, die telkens weer het publiek aan het dansen kreeg. En wij, wij hadden het over vergankelijkheid en hoever je zou gaan in het zorgen voor elkaar. Ach, misschien moeten we dat ook maar nemen zoals het komt.
In Amsterdam brak er een stuk van mijn kies. Jawel, daar was het blijkbaar weer tijd voor. Toen ik later die week bij de tandarts kwam, bleek dat er een zenuwbehandeling nodig was. Dus daar was ik even mooi weer klaar mee. Inmiddels is dat allemaal weer verholpen, maar ik kan niet zeggen dat het allemaal zo goed gaat. Ik heb veel last van spierpijn. Eerst rondom mijn heupen en nu heb ik een pijnlijke schouder en ook verder zo hier en daar wat last.

Afgelopen woensdag mijn hardlooptraining maar eens overgeslagen. Vanochtend heb ik wel weer gelopen, maar dat was meer wandelen en af en toe een klein stukje joggen. Dus wat moet ik ermee? Niks denk ik, gewoon dat doen wat lukt en het even wat rustiger aan. Eigenlijk is het wel logisch, er zijn veel beslommeringen geweest, dingen om je druk om te maken. We staan voor verandering. Langzamerhand kom ik op een punt dat je in moet zien dat sommige dingen niet meer gaan. Loslaten misschien. En ach, het eind van iets is ook altijd weer de belofte van een nieuw begin. Mijn eigen theory of everything.