Dinsdag bloed laten
prikken. Zie ik dat er ook urineonderzoek moet worden gedaan. Bij de balie
krijg ik een potje mee. Op naar de toiletten. “Is het gelukt?”, vraagt ze
vrolijk als ik terugkom met het potje. Natuurlijk, een plasje doen lukt nog
wel. Ik mag het bij het bloedprikken inleveren aan de verpleegster. Tot die
tijd nog even plaatsnemen in de wachtkamer. Daar zit ik dan met mijn potje pies
in een volle wachtruimte. Snel stop ik het weg in mijn tas. Drie buisjes bloed en
mijn potje pies lichter verlaat ik het ziekenhuis. Donderdag zie ik mijn
verpleegkundige. Ze heeft de uitslag van het bloed- en urineonderzoek. Alles
ziet er prima uit. Niks bijzonders aan de hand. Geen ontstekingen of infecties,
lever- en nierwaardes in orde. Mooi.
We praten over mijn
klachten. Er zijn geen nieuwe, voor mij onbekende klachten of uitvalsverschijnselen.
Dus op zich is dat gunstig. Niets wijst op een echte terugval. Maar ja,
vervelend is het wel natuurlijk. De laatste tijd word ik ’s nachts vaak wakker
van pijn. Mijn nek is dan stijf en pijnlijk, maar ook andere spieren voelen
niet al te prettig. Vaak neem ik paracetamol en dan slaap ik wel weer. De
afgelopen weken ben ik ook wat sneller vermoeid, niet zo’n wonder natuurlijk
als je wat onrustig slaapt. Mijn verpleegkundige heeft overleg gehad met mijn
neuroloog hierover. Er zijn verschillende medicijnen waar we nu aan zouden
kunnen denken. Medicijnen tegen de vermoeidheid, maar daar voel ik eigenlijk
niet zo voor. Ik was namelijk nooit echt moe, heb meestal vrij veel energie. Maar
ik word nu wel moe. Moe van slecht slapen, van het somberen, van het
niet-sporten. Er is nog een mogelijkheid. Een medicijn dat helpt tegen
zenuwpijn, spier- en gewrichtspijn en helpt de stemming verbeteren. Nou doe me
die dan maar. Alsof je een halfje bruin kiest bij de bakker.
Is niet waar
natuurlijk, ik overdrijf. We hebben het er wel uitgebreid over. De werking, de
eventuele bijwerkingen. Ik krijg een heel lage dosis voorgeschreven en na twee
weken wordt er een belafspraak gepland om te kijken hoe het gaat. Het heeft ook
even tijd nodig om te kunnen zeggen of het wat doet voor mij. In de bijsluiter staat een lange lijst
bijwerkingen vermeld. Gek genoeg kunnen sommige bijwerkingen hetzelfde zijn als
waar het middel voor wordt gebruikt. Ook nog even op de computer gekeken naar
ervaringen van mensen met dit medicijn. Wisselend: positief, negatief wel of
geen last van bijwerkingen. Dus gewoon maar beginnen en afwachten. Vooral niet
teveel lezen hierover. En wat doen we ondertussen? Ik heb mijn stappentellertje
weer voor de dag gehaald. Een klein rondje gewandeld, ruim 3700 stappen. Dat is
ongeveer 2,5 kilometer. Rond de 2700 stappen achter elkaar begin ik mijn been
te voelen en op het laatst loop ik een beetje raar. Dat is nog niet helemaal
zoals het wezen moet. Verder ga ik volgende week maar weer naar de sportschool
denk ik. Weer aan het werk.
Gisteravond heb ik
mijn eerste pilletje genomen. Ik kan niet zeggen dat ik er echt wat van heb
gemerkt. Is ook lastig te zeggen na één zo’n pilletje. Het maakt ongeduldig,
ongedurig. Antwoorden en zekerheden, dat wil een mens.