maandag 21 juli 2014

Breintraining

Zaterdag ben ik niet naar de body-balance geweest. We zijn namelijk op vakantie. Bij uitstek de gelegenheid om eens de balans op te maken van de body trouwens. Herinneringen komen voorbij van vorige vakanties. Wat deed ik toen? Maar vooral hoe liep het toen? Gek eigenlijk, al jaren is alles gerelateerd aan lopen. Scherpe herinneringen aan looptraining. Altijd schoenen mee.
Dit jaar Katwijk. Een erg klein rondje, van de camping af over het duin en langs het strand weer terug. Half uurtje. Misschien ga ik wel elke dag. Maak ik tenminste nog een beetje kilometers. Vorig jaar een stukje langs het Gardameer, lastige trappetjes. Het jaar daarvoor in Portugal, niet gelopen. Gelijk in de drukte, erg warm en gladde hellingen. Drie jaar terug ook Katwijk, weinig gelopen. Rotjaar, met aan het eind van dat jaar een flinke terugval. De jaren daarvoor voetstappen in Engeland, op Rhodos, nog een keer Portugal rustiger plekje veel gelopen, Tenerife, Denemarken.
Hoe is het eigenlijk met je MS vroeg me laatst iemand. Mijn MS. mijn MS…. hoezo van mij? Daar heb ik nog wat moeite mee, dat’ ie van mij is. Nou strikt genomen klopt het natuurlijk wel. Ik heb nou eenmaal MS. En er is geen MS hetzelfde ook. Maar hoe het er nou eigenlijk mee is, zo lastig te meten. Wat gaat minder, welke signalen komen vertraagd of niet meer aan. Waar is de myelinelaag onherstelbaar beschadigd, zodat beweging of coördinatie lastiger wordt. Wat ik als meest vervelend ervaar is altijd weer het op den duur niet meer goed op kunnen tillen van de benen. Dat merk ik het eerste bij het hardlopen, maar ook bij lang achter elkaar wandelen trouwens. Maar dan valt dat weer niet zo op, want dat doe ik bijna nooit aan één stuk. Verder zijn trappetjes zonder leuning moeilijk te doen en het lopen met in beide handen een vol kopje of glas. Zonder te knoeien dan! En dansen dat kan ik ook niet meer. Dat is best jammer, maar hoe vaak komt dat nou nog voor. Dat je ergens komt waar gedanst wordt. Het bovenlijf bewegen op muziek gaat wel, maar die benen! Het voelt alsof beeld en geluid niet helemaal synchroon willen. Uit de maat zonder dat je het in de gaten hebt is misschien niet zo erg, voor jezelf dan. Uit de maat omdat het lijf niet wil is niet echt leuk. Maar ach, is ook het ergste niet. Lang achter elkaar staan, ook niet fijn.
Dus hoe gaat het met mijn MS? Valt mee na negen jaar. Als je dan toch MS moet hebben kun je misschien nog het beste die van mij hebben. Tot nu toe dan, want de toekomst blijft ongewis natuurlijk.
Dat is nog best lastig. Proberen om te doen wat goed is voor je lijf. Want je weet het niet. Heb je daar invloed op, of is het maar gewoon dat wat je toekomt. Volstrekte willekeur. Ik heb vandaag een boek gekocht over de werking van het brein. Dat vind ik dan wel weer leuk. Niet dat ik er zoveel wijzer van word hoor. Wel dat de werking van het brein erg ingewikkeld is, maar dat is wel bekend.  Er zijn zoveel connecties in een gemiddeld volwassen brein dat als je er elke seconde één telde, je pas over meer dan drie miljoen jaar klaar zou zijn. Dus nee, ik weet het niet hoe het met mijn MS is.
Laat staan dat ik weet wat ik moet doen om te zorgen dat het goed blijft gaan. Eigenlijk doe ik maar wat. Leven met mijn gezonde verstand, het geloof in dingen. Met de vele connecties die mijn brein maken. Niet dat ik weet of het effect heeft. Eten volgens bepaalde richtlijnen. Een ratjetoe van richtlijnen die ik zo’n beetje bij elkaar gegoogled heb. Sporten als een bezetene, veel lezen, rust. Dagelijks Copaxone spuiten, de werking daarvan is tenminste wel uitgebreid onderzocht. Op de grote getallen moet het één derde van het aantal terugvallen tegengaan. Maar of het voor mij persoonlijk zo werkt weet ik natuurlijk nooit.
Of het verder helpt mijn manier van leven? Ach, ik doe maar wat. Zolang het goed gaat, gaat het goed.