woensdag 13 november 2013

Het nationaal MS-fonds, Beter van Blof en avondje Marti ten Kate

Dat is wel genoeg om door te gaan dacht ik zo. Momenteel heeft het Nationaal MS-fonds een prachtig filmpje op internet staan over mensen met MS. De muziek van Blof eronder met de zo goed passende tekst en mooie beelden maken het heel aangrijpend. Het hoort zo heel erg bij mijn manier van leven. Een beetje weemoedig word ik ervan, dat wel.

En ik was al weer zo goed begonnen. Ik had bedacht dat ik met honderd helse trainingsdagen weer beter zou gaan lopen. Nou daar ging’ ie dan. Ik vroeg mij al lange tijd af of dat nog beter kan, dat been, die zware tred, dat tempo. Vanzelf zal dat wel niet gaan en er heeft zich ook nog niemand spontaan aangeboden als mijn personal coach. Dus ik denk dat ik aan mezelf ben overgeleverd. Is niet helemaal waar natuurlijk, want ik heb dan wel geen personal coach maar wel al jaren loopgroeptraining. Daar steek je toch ook wel wat van op. Naast de duurloopjes op zondag, de intervaltraining op woensdag probeer ik te werken aan rompstabiliteit. Ik zal toch ergens de kracht moeten ontwikkelen om die benen op te blijven tillen. Vaker trainen, langer trainen? Ik weet het allemaal niet. Al na een aantal dagen bedenk ik dat ik mezelf zo wel erg onder druk zet. Een vaste periode, een duidelijk plan, dat is juist wat je moet leren loslaten. Op Facebook las ik laatst een spreuk van Loesje: Het leuke van onbereikbare doelstellingen is dat ze zo lekker lang mee gaan! Dus wat dat betreft kan ik wel rustig een doel voor ogen te hebben. Meer trainen kan altijd natuurlijk, dat hebben we gisteravond wel gehoord van Marti ten Kate. Hij kwam een avondje vertellen over zijn hardloopcarrière. Gelijk gedaan met de weemoedige bui, heerlijk inspirerend, zelfs voor zo’n halve atleet als ik ben. Vol bewondering en vol van eigen dromen luisterde een heel café met Archeuspubliek naar deze man. Marti vertelt over marathons en looptempo alsof het niets is. Vanaf zijn 16e heeft hij kilometers en kilometers hardlopend afgelegd. Dan klinkt het zo gemakkelijk. Goede schoentjes, kort grondcontact, een bril op om te focussen. Nu weten we het, zo moet dat. Dus… Vanochtend ging ik als een speer. Nou ja, niet helemaal misschien, maar toch.  Ik merk steeds weer dat kort intervalwerk me tegenwoordig beter afgaat dan een wat langere ronde. Let wel, dan hebben we het niet meer over kilometers maar over meters. Ach wat maakt het ook uit, als je er maar plezier in hebt.

En het wordt beter, met elkaar wordt het beter!