zaterdag 28 december 2013

Bagger

Op de laatste zaterdag van het jaar nog even een duurloopje gedaan. Dat mocht ook wel weer een keer, want ik heb erg weinig gelopen de laatste tijd. Elke keer kwam er wel iets tussen. Mijn vaste trainingsmomenten vielen weg. De feestdagen, andere beslommeringen, zelf niet helemaal fit. Voordat je het weet ben je anderhalve week verder en dat voelt niet goed.Maar vandaag gingen we weer. Wat een regen de afgelopen tijd! Omdat we niet in de bagger wilden lopen een stukje op het fietspad naast de weg. Saai, niet echt mijn lievelingsroute. Al snel weigeren mijn benen dan ook dienst, protest denk ik. Bah, bagger. 't Gaat niet vandaag. Na veel wandelstops beginnen we al helemaal niet meer met hardlopen. Wandelend en dan nog met slepend been weer terug.

Gisteren zo veelbelovend bezig geweest in de sportschool. Half uurtje fysiotherapie, veel oefeningen gedaan. Vooral om sterker te worden. Oefeningen voor coördinatie en balans. Schaatssprongen, op één been staan, allemaal moeilijk voor mij. Als ik me goed concentreer gaat het beter na oefening. Na het half uurtje met mijn ' personal coach' mijn vaste rondje fitness nog gedaan. Goed bezig, dus....

Vandaag dus even in de min. Verder niet hoor, alleen het lopen maar. Ik begrijp gewoon niet waarom dat zo gaat. Maar ja, ook al zou je het wel begrijpen wil nog niet zeggen dat het dan beter gaat. Toch maar goed blijven oefenen denk ik. Als het zo waardeloos gaat, moet het de volgende keer wel beter gaan. Ik krijg nu al zin om het weer te proberen. Maar dan wel in het bos. Door de plassen en de modder. Flink baggeren!

zondag 8 december 2013

Ik geloof wel dat er iets is

Het is weer een bijzonder weekend. We vieren vrijdagavond sinterklaas. Of nou ja, ’t is niet echt een ouderwetse sinterklaasavond met cadeautjes, surprises en gedichten. Wel is verder alles voor een gezellige avond aanwezig. Alle kinderen zijn thuis, opa en oma zijn er en voor toch nog een beetje sinterklaasgevoel een schaal met pepernoten en speculaas op tafel. Dan nog een decemberlot voor iedereen en de feestvreugde is compleet.

De laatste tijd lopen we in ons gezin wel eens tegen vage klachten aan. Door de jaren heen is er ook al wel eens gewisseld van slaapkamer en slaapplek om te kijken of er dan beter geslapen werd.  Er lopen overal wateraders onder ons huis. We laten deze avond eerst opa met de wichelroedes lopen om te kijken waar de wateraders onder ons huis lopen. Blijft bijzonder; Lieke en opa komen op dezelfde plekken uit. De volgende dag bedenken we dat we iemand kennen die daar veel meer van weet. Hij voelt dit ook en kan de slechte invloed van deze energieën wegnemen. Jan stuurt een berichtje. Het grappige is dat ik later tegen Jan zeg dat we hem misschien wel tegenkomen als we voetballen gaan kijken. Jan zegt dat het wel heel toevallig zou zijn, maar mooi dat het wel zo is. Hij kan gelijk de volgende dag al bij ons langs komen. ’s Avonds gaan we naar een voorstelling van NUHR. Altijd weer goed voor een avond veel lachen. Eén van de zinnen die telkens weer terugkwam was: “Geloof jij daar dan in? Nou ja geloven….. ik geloof wel dat er iets is maar….” Haha, dat denk ik dus ook bij veel dingen. Vanochtend weer gelopen. Alleen en met veel wandelpauzes. Voordat ik vertrok nog wat oefeningen gedaan. Elke keer weer hoop ik dat het dan beter gaat met de duurloop. Sinds vorige week heb ik fysiotherapie. Aan de ene kant denk ik dat het nergens op slaat, want ik heb geen echte acute klachten. Maar het is waarschijnlijk ook niet verkeerd om iemand met me mee te laten denken. Hoe kan een beweging verbeteren, waar zitten beperkingen in de beweging. We zien wel.

Vanmiddag onze ‘energiecontroleur’ op bezoek. Ons huis schijnt vergeven te zijn van slechte energieën en er lopen overal slechte energiebanen. Het klinkt allemaal wat vaag, maar ja toch geloof ik daar wel in. Als je daar gevoelig voor bent, kunnen er allerlei klachten door ontstaan.

Hij reinigt ons huis. “Wie zijn huis reinigt, reinigt zijn ziel.” Dat was dan weer een zin van gisteravond bij NUHR.  Om te zorgen dat ons huis weer een goede plek wordt met goede energie worden in de tuin twee koperen buizen neergelegd die in een bepaalde vorm zijn gebogen. Ze moeten op precies die plek blijven liggen. En nu maar hopen dat het helpt.

Zou leuk zijn dat het ook voor mijn hardlopen wat doet. Iets langer, iets verder, iets beter. Wat gaat het doen in de toekomst, misschien kijk ik dan wel terug en ben dan nog jaloers op dat wat ik nu nog kan. Maar ja, misschien snel ik dan ook wel een aantal rondjes over de nieuwe baan van Archeus. Want die gaat er komen. Echt! Dat is geen kwestie van geloven meer, maar een zeker weten. Dat is toch wel heel gaaf. En al dat andere? Daar geloof ik ook gewoon lekker in.





 

 

woensdag 13 november 2013

Het nationaal MS-fonds, Beter van Blof en avondje Marti ten Kate

Dat is wel genoeg om door te gaan dacht ik zo. Momenteel heeft het Nationaal MS-fonds een prachtig filmpje op internet staan over mensen met MS. De muziek van Blof eronder met de zo goed passende tekst en mooie beelden maken het heel aangrijpend. Het hoort zo heel erg bij mijn manier van leven. Een beetje weemoedig word ik ervan, dat wel.

En ik was al weer zo goed begonnen. Ik had bedacht dat ik met honderd helse trainingsdagen weer beter zou gaan lopen. Nou daar ging’ ie dan. Ik vroeg mij al lange tijd af of dat nog beter kan, dat been, die zware tred, dat tempo. Vanzelf zal dat wel niet gaan en er heeft zich ook nog niemand spontaan aangeboden als mijn personal coach. Dus ik denk dat ik aan mezelf ben overgeleverd. Is niet helemaal waar natuurlijk, want ik heb dan wel geen personal coach maar wel al jaren loopgroeptraining. Daar steek je toch ook wel wat van op. Naast de duurloopjes op zondag, de intervaltraining op woensdag probeer ik te werken aan rompstabiliteit. Ik zal toch ergens de kracht moeten ontwikkelen om die benen op te blijven tillen. Vaker trainen, langer trainen? Ik weet het allemaal niet. Al na een aantal dagen bedenk ik dat ik mezelf zo wel erg onder druk zet. Een vaste periode, een duidelijk plan, dat is juist wat je moet leren loslaten. Op Facebook las ik laatst een spreuk van Loesje: Het leuke van onbereikbare doelstellingen is dat ze zo lekker lang mee gaan! Dus wat dat betreft kan ik wel rustig een doel voor ogen te hebben. Meer trainen kan altijd natuurlijk, dat hebben we gisteravond wel gehoord van Marti ten Kate. Hij kwam een avondje vertellen over zijn hardloopcarrière. Gelijk gedaan met de weemoedige bui, heerlijk inspirerend, zelfs voor zo’n halve atleet als ik ben. Vol bewondering en vol van eigen dromen luisterde een heel café met Archeuspubliek naar deze man. Marti vertelt over marathons en looptempo alsof het niets is. Vanaf zijn 16e heeft hij kilometers en kilometers hardlopend afgelegd. Dan klinkt het zo gemakkelijk. Goede schoentjes, kort grondcontact, een bril op om te focussen. Nu weten we het, zo moet dat. Dus… Vanochtend ging ik als een speer. Nou ja, niet helemaal misschien, maar toch.  Ik merk steeds weer dat kort intervalwerk me tegenwoordig beter afgaat dan een wat langere ronde. Let wel, dan hebben we het niet meer over kilometers maar over meters. Ach wat maakt het ook uit, als je er maar plezier in hebt.

En het wordt beter, met elkaar wordt het beter!





 

 

woensdag 30 oktober 2013

Storm

Stormachtig begin van de week. Nou ja, hier in de regio is het een stukje minder dan in het westen, maar toch. Het waait, flink. Lekker. Op maandagochtend heb ik tegenwoordig een vol sportschoolprogramma bij Sportschool Wenters. Ik begin om negen uur met een rondje fitness, om tien uur heb ik even koffiepauze. Dan ga ik om half elf met een groepje naar buiten om een uurtje XCO-walking te doen. De weersvoorspellingen waren nogal dreigend, dus ik was benieuwd of het laatste uurtje wel door zou gaan. Uiteindelijk lijkt het allemaal nog al mee te vallen. Niet koud, bijna geen regen en wel een flinke wind. Dus we gaan gewoon. Ergens is het ook wel lekker. Alle muizenissen waaien uit mijn hoofd. Moeizame training gisteren, niet aan denken. Slepend been, hoezo? Spierpijn? Echt niet!
Er flink tegenaan, dat is wat we doen. XCO-walking is een vast uurtje in mijn week geworden. Erg leuk om te doen. Je mag wandelen terwijl je de XCO’s meeneemt in de beweging, maar ook een stukje dribbelen of hardlopen. Met versnellingen. Tussendoor oefeningen met de XCO’s. Je kunt de training dus net zo zwaar maken als je zelf wilt. Voor mij ideaal, goede dag flinke training, als het wat minder gaat, doe ik het rustig aan.
Voor de hardlooptraining van Archeus op woensdag geldt eigenlijk hetzelfde. Het is nogal een gemêleerd gezelschap. Binnen de groep zijn er heel snelle lopers, met een topconditie, maar ook lopers die iets minder fanatiek trainen of op een andere manier iets minder snel kunnen zijn. Maakt allemaal niet uit, iedereen doet op zijn of haar niveau mee.
Superweertje tijdens de training. Wel fris, maar strakblauwe lucht. Steekt af tegen de schitterende herfstkleuren. Ik zou bijna zeggen dat ik de herfst geweldig vind. Als het alle dagen op deze manier herfst zou zijn, misschien vind ik het dan wel een klein beetje leuk.
Het loopt goed vandaag. Ik kan het hele programma meedoen. De loopscholing in het begin gaat soms wat ongecontroleerd, maar verder niets te klagen.
Er wordt nog druk nagepraat over de Monnikenloop. Een flinke afvaardiging van de woensdaggroep heeft hieraan meegedaan. Er is een heel weekend voor uitgetrokken. Ze hebben gebivakkeerd in Metslawier bij B&B Binneninn Buitenuit. Goede wedstrijd en het was een geslaagd weekend voor iedereen. Eigenlijk zou ik ook meedoen aan de Monnikenloop, maar dat was toch niet wat geworden. Vijf kilometerwedstrijd, dacht het niet. Niet overdrijven! Ook het supporteren ging niet door, ik kon helaas niet mee. Andere keer maar weer.
Verder woedt er nu na deze optimistiche dag weer een ware storm aan goede voornemens en ideeën voor oefeningen, stretching, training, leefstijl en weloverwogen voeding, extra vitamines en supplementen. Maar eens even zien wat daar van overblijft als de wind weer gaat liggen. En of het zin heeft….

 

zondag 13 oktober 2013

Omdenken

Gisteren was het acht jaar geleden dat ik de diagnose MS kreeg. We waren net terug van een weekendje Praag. Steile lange roltrap bij het metrostation, ik had het gevoel dat ik van de roltrap af zou storten als ik naar beneden keek. Dus draaide ik me maar om, dan ging het. Verder een geweldig weekend gehad, Praag is een mooie stad,  EK-wedstrijd Tsjechië/ Nederland gezien. Wel snel moe met wandelen en de dreiging van de MRI-uitslag hing al in de lucht.

Witte vlekken te zien in hersenen en ruggemerg, ook de ruggeprik naderhand wees  onverbiddelijk op MS. Eigenlijk hadden we die avond een voorstelling van Dolf Jansen. Sorry Dolf, daar hadden we even geen zin in. Hij loopt al net zo snel dan dat hij praat, dus dat was op dat moment even te veel van het goede.
In het begin dacht ik dat het misschien niet de moeite zou zijn om nog nieuwe hardloopschoenen te kopen. Inmiddels ben ik al weer heel wat paren verder. Ze slijten snel tegenwoordig. Dat ligt niet aan het aantal kilometers dat ik erop loop, jammer genoeg. Maar ik loop nog en ik heb al wéér nieuwe schoenen.
Mensen die iets ergs meemaken zeggen wel eens dat het ze ook wel veel goeds heeft gebracht. Dat vind ik bij mij niet. Ik heb geen nieuwe inzichten, ben geen beter mens geworden of wat dan ook. Het gaat zoals het gaat. Soms wat beter en soms wat slechter, soms optimistisch en soms dramatisch.
Vrijdag heb ik op de vuilnisbelt getraind. Ik was er op de fiets naar toe. Vroeger liep ik, maar als ik dat nu doe krijg ik, als ik daar ben mijn benen al niet meer opgetild. Nadat ik mijn fiets had gestald heb ik eerst een verkennend rondje om de bult gedaan. Aan één stuk. Daarna tien keer het lange langzame stuk omhoog. Met het venijnige klimmetje op het eind. Het regende en het ging steeds harder regenen. Na elke beklimming heb ik wat oefeningen gedaan. Mooi, daar stond ik dan. In de stromende regen en ik keek uit over de weilanden. De lucht was grijs, in de verte zag ik wat koeien. Van de struik met rode bessen vielen regendruppels naar beneden. Iedere keer wat moeizamer, op het laatst bijna wankelend boven. Tien keer had ik me voorgenomen, tien keer deed ik het. Naderhand blij als je eindelijk je doorweekte bebloede sokken uit hebt en dat akelig stukje nagel dat zo venijnig in je andere teen prikte hebt afgeknipt. Blij als de warme stralen van de douche je koude handen weer prikkelend tot leven brengen. O, de ware vreugde van het lopen.
Vandaag weer getraind. Weer moeizaam, bah niks aan. Maar we houden goede moed. Bij de koffie thuis hadden we het over de invloed die hypnose zou kunnen hebben op het hardlopen. Of je dan sneller zou kunnen lopen, of beter. Ik hou daarvan, om daarover te fantaseren. Tegelijkertijd las ik een verhaal over iemand die zich alleen maar dingen van vroeger herinnerde. Sinds een operatie kwamen daar geen nieuwe herinneringen meer bij. O, hoe wonderlijk werkt het brein.
Ergens in mijn brein bevinden zich dus wat beschadigingen waardoor signalen niet altijd even goed meer doorkomen. Wat storing in de bedrading. Gelukkig beperkt zich dat tot nu toe in het niet altijd meer evengoed optillen van mijn benen tijdens het hardlopen. Soms wat instabiel, beetje onhandig. Zou mooi zijn als je dat kon omdenken, dat de prikkel via een ander lijntje gaat. Zenuwbanen genoeg zou je zeggen, maar dat lukt nog niet zo goed.

 

zondag 29 september 2013

Solidariteit

Zit ik te lezen in Nieuwslijn, het lifestyle magazine van het Nationaal MS-fonds, flikker ik er mijn halve kopje koffie overheen. Jan wil gelijk al helpen om het op te ruimen, maar geïrriteerd schiet ik zelf overeind voor de keukenrol. Zelf doen, als een eigenwijze peuter. Dan vraag ik me ondertussen af hoeveel nieuwslijnen er niet onder de omgestoten kopjes koffie zullen zitten. Dat vind ik dan weer grappig. Is het niet misschien, noem het galgenhumor. Onhandig, was ik misschien altijd al wel trouwens. Terwijl ik verder lees, schade valt mee, laat Jan een hele stapel glazen schaaltjes kapot vallen op het aanrecht. Kijk, dat noem ik nou solidair zijn. En nee, ik help niet met opruimen.

Mijn trainingsrondje moest ik vanochtend alleen doen. Afgelopen woensdag had ik vrij veel last van mijn benen, dus ik heb er niet zoveel vertrouwen in vandaag. Daar had ik gelijk in, het gaat niet gemakkelijk. Wel loop ik dit keer zonder wandelpauzes, dus dat is weer een meevaller. Maar het tempo is laag, heel laag. Zware benen. Ik bedenk of het nog wel leuk is, nog wel te doen. Moet ik het nog wel blijven doen? Ja dus, zolang er nog wat te kiezen valt, is er niks te kiezen. Gewoon gaan. Het beroerde van MS is dat je alles wat lastiger wordt, moet blijven doen. Als je dat niet doet ben je het kwijt. Wanneer je alles wat lastig gaat vermijdt wordt het er net zo goed niet leuker van. En ja, ik word nog steeds blij van lopen. Na de training meestal blijer dan daarvoor. In de verte zie ik twee hardloopsters uit een zandpad komen. Eerst denk ik nog dat het wel meevalt hoe snel ze uitlopen. Maar al snel verdwijnen ze als stipjes in de verte. En ik, ik zwoegde voort. Het brengt me niet eens meer van mijn stuk, verschil moet er zijn. Zo ben ik op het einde van mijn loopje al weer helemaal vervuld met blije gedachtes, als ik achter me iemand hoor lopen. Ik denk dat ik ingehaald ga worden door een andere loper, maar dat is niet zo. Zijn het dan mijn eigen voetstappen? Ik blijf toch echt wat achter me horen, maar wordt niet ingehaald. Vreemd! Op de rotonde zie ik dat het iemand is die op zijn gemakje achter me wandelt. Haalt me maar niet in denk ik, uit een stukje solidariteit. Ach ja, wat maakt het uit. Best knap eigenlijk, hardlopen in wandeltempo.

 

zondag 15 september 2013

O what a beautiful morning, .....

 De nationale landschapsmarathon vandaag. Moest ik mijn zondagloopje maar verplaatsen naar de zaterdag. Ik ben nog maar amper begonnen of krijg al de opmerking dat ik een dag te vroeg ben. Meedoen is een beetje teveel van het goede voor mij. Maar ja, ik loop dan vandaag wel niet mee, maar ik ben er natuurlijk wel bij. Dat duurloopje van zaterdag was overigens geen succes. Meer gewandeld dan hardgelopen, want mijn benen werkten echt niet mee. Laten we het er maar op houden dat het deze keer dan was. Soms gaat het ook wel beter. Vorige week liep ik in een dan wel erg laag tempo, maar toch aan één stuk. De woensdagtraining daarvoor ging ook best en de zondag daarvoor was het weer waardeloos. Soms zit het mee en soms zit het tegen.

Vandaag was het een leuke dag. Daar zijn we wel vroeg mee begonnen trouwens, met deze dag. Want we moesten onze zoon om kwart over zes al wegbrengen naar school voor een reisje naar Londen. Tijd genoeg dus om een beetje te versieren, want de marathon komt langs ons huis. Wat doen er veel mensen mee! En wat ken ik er veel van….. We fietsen een stukje mee op de route, moedigen aan. Fietsen weer door om op tijd bij het 21,1 km. punt te staan. Daar heeft Jan zijn loopgedeelte erop zitten en wordt er gewisseld. Jan gaat verder op de fiets en zijn duopartner is nu aan de beurt om een halve te lopen. We fietsen naar de finish en hebben een heerlijk plekje op het terras van Gusto. Al vrij snel komen er wandelaars binnen die hun ronde er al op hebben zitten. En dan de eerste hardlopers. Naarmate er meer mensen binnenkomen neem ik de euforische roes die mensen om zich heen dragen als ze de finish passeren een beetje over. Jan en zijn loopmaat komen binnen en verder al die mensen die ik ken. Wat goed, wat super, wat knap gedaan.

Dan nog wat kletsen, ervaringen van verschillende mensen horen. Leuk en gezellig. En weer op de fiets naar huis. Jan heeft ondertussen de slingers al weggehaald. Ben toch wel een beetje moe, beetje sip misschien? Want ik had zo graag….. Maar ach, ik was vanochtend ook al zo vroeg wakker. Vanavond op tijd naar bed en morgen gaat het gewoon weer. Sportschool, uurtje XCO- walking en weer verder.

woensdag 3 juli 2013

Halve zolen


Het is bijna een jaar geleden dat mijn boek, Doorlopen, hardlopen met MS bij uitgeverij Boekscout uitkwam. Af en toe wordt er nog eentje verkocht. Bestellen kan nog steeds overigens: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=3156  Voor dit jaar zijn de royalties nog niet gehaald, maar wat maakt het uit. Gelukkig loop ik zelf nog wat harder dan de verkoop. Vergeleken met vorig jaar gaat het denk ik weer ietsje beter met het hardlopen. En het kan altijd slechter natuurlijk, je kunt er ook bij gaan liggen en dat is nog steeds niet gebeurd.
Vanochtend weer training op de baan. Het is niet koud, maar het regent. En niet zo’n beetje. Maar we rennen en we rennen en we lachen. Het is leuk, we zijn verdeeld in twee groepen en doen een wedstrijdje. Welke groep heeft de opdracht het eerste uitgevoerd…. kinderlijk plezier. In de deuropening van de oude school staat een groepje leerlingen verveeld toe te kijken. Ze hopen op hun hardst dat de geplande sportdag niet doorgaat. En het regende maar en het regende maar en wij renden ons trainingsuurtje vol. Het stelletje halve zolen, zullen de leerlingen wel denken. Over halve zolen gesproken, ik moet ook met mijn nieuwste paar hardloopschoenen weer naar de schoenmaker. Kan die er weer een stukje zool onder plakken, weer slijtage aan de voorvoet. Benieuwd of hij ook dit keer een bijpassend kleurtje heeft. Waar je je als hardlopende MS-er al niet druk over moet maken. Ja, ik heb een zwaar, zwaar leven…..
In het najaar gaan we met de groep een weekendje weg om op Schiermonnikoog aan de Monnikenloop mee te doen. Ik weet niet of ik echt mee ga doen, maar ik ga in ieder geval mee én ik heb me opgegeven voor de wedstrijd. Een vijf kilometer lukt wel, maar niet aan één stuk. Tijd is helemaal om te huilen. Maar goed, het is nog geen oktober. De laatste weken train ik veel. Het gaat niet altijd even soepel, maar soms wel redelijk. Verder ben ik regelmatig in de sportschool te vinden. Kracht, oefeningen, stretchen, balans. Het woord acceptatie is nog een vaag begrip, om van berusting helemaal maar niet te spreken. Voorlopig voeren we strijd. En dat voelt goed.

 

woensdag 29 mei 2013

Ups and downs

Zondag
’t Is niet wat vandaag. Het lopen vanochtend ging waardeloos. Al lang geleden dat het echt zo slecht ging. Dat is dan wel weer een goed teken. Maar daar heb ik nu geen zin in. Ik heb geen zin in een verhaal met relativerende blik en een vrolijke twist aan het eind. Ik ben down, depri. Mijn meiden zijn vandaag naar de Marikenloop. De heenweg zitten ze urenlang vast in een stilstaande trein. Uiteindelijk zijn ze net op het nippertje op tijd voor de start. Allebei niet super in vorm, want weinig kunnen trainen. Maar evengoed voor beiden een redelijke tijd. Voor het eerst sinds een jaar of vijf dat ik zelf niet meedoe. Ik had gehoopt dat ik vandaag in ieder geval lekker zou trainen, zodat ik nog zou kunnen denken aan een deelname volgend jaar. Nou als ik zo loop als vandaag hoef ik daar echt nooit meer aan te denken. Verder is de lucht grijs en regent het af en toe. En ik treur. Een loodzwaar gevoel en alle somberste scenario’s die MS met zich mee kan brengen komen voorbij. Ach zelfs dat niet eens, zoals het vandaag was is al genoeg om mij hevig uit mijn evenwicht te brengen. Af en toe voelt het zo ontzettend beroerd. Misschien moet ik dat soms ook gewoon even voelen. Het beklemmende, niets anders dan, het is wat het is. Afwachten hoe het verder gaat. Gewoon alleen maar voelen, het niet gieten in mooie woorden en een leuk verhaal met optimistisch einde. Laten overspoelen door emotie, verdriet en wachten tot het weer over gaat. Morgen zal het beter zijn…. of niet natuurlijk.

Maandag
En dan schijnt de zon. Dat scheelt al een stuk. Ik ga naar de sportschool vandaag. Eerst een uurtje door de fitnesszaal. Mijn vaste rondje met oefeningen. Als het goed is heb ik dan nog een half uurtje voordat mijn trainingsles XCO walking begint. Want ja, ze heeft weer wat nieuws. Het uurtje in mijn eentje trainen gaat goed. Het is weliswaar wat saai, maar ach als je zo je vaste rondje hebt langs de verschillende apparaten is dat best te doen. Dan hou ik nog even tijd over voor een kopje koffie. Ook niet verkeerd. Ondertussen verzamelen zich al wat medewalkers. We krijgen allemaal twee met grit gevulde buisjes die je in je hand moet houden terwijl je loopt. En dan gaan we naar buiten. Het is de bedoeling dat je tijdens het lopen je armen dusdanig beweegt dat het grit in de buisjes van boven naar onder beweegt. Hierdoor worden de armspieren en daar heb je hem weer, je core, getraind. Onderweg doen we oefeningen met de XCO. Hoe dan ook, het is lekker buiten en je kunt op je eigen niveau meedoen. Dus leuk….blij!

Woensdag
Het is internationale MS-dag vandaag. Op deze dag vragen MS-organisaties wereldwijd aandacht voor de chronische ziekte multiple sclerose. Niet dat ik er verder wat van gemerkt heb overigens, maar het zal vast goed zijn. En ik ga trainen bij mijn woensdaggroep. Dit weekend is er binnen de vereniging heel hard gewerkt aan het onderhoud van de baan. Omdat die er weer zo mooi bijligt moet ook de woensdaggroep dat even uitproberen natuurlijk. Het gaat wonderlijk goed vandaag. De intervaltrainingen gaan me de laatste tijd veel beter af. Raar is dat toch. Zondag nog in zak en as, vandaag helemaal happy omdat ik lekker mee kan doen met de groep.
Ook vandaag weer een grijze dag, met af en toe regen. Maar het voelt toch anders.

woensdag 10 april 2013

Mindfulness

De training vanochtend ging goed. Zo, dat staat er toch maar mooi. En ik wou het dan ook maar even vastgelegd hebben, want zo vaak overkomt me dat niet tegenwoordig. Vorige week was dat ook al het geval, maar voordat ik er aan toekwam om daar wat over te schrijven kwam daar mijn loopje van zondag overheen dat helemaal niet ging. Nou was dat op zich wel te verwachten, want de dag ervoor had ik open dag op het werk. Daar heb ik bijna de hele dag gestaan. Als er iets is dat niet goed voor me is, dan is het wel lang staan. Op zich kan ik dat wel en tijdens het staan heb ik daar ook nog niet zo’n last van, maar naderhand moet ik dat bezuren. Maar ja, als het de volgende dag zondag is ga je toch lopen, ik dus wel. Was ook niet erg, maar ik had wat meer wandelpauzes nodig. Dan wordt je positieve gevoel over de goede training van woensdag gelijk weer afgestraft. Ik moet dus leren om in het hier en nu te leven. Mindfulness dus. Genieten van de dingen die goed gaan, geen conclusies aan verbinden en snel opschrijven voor het weer minder is.

Ik weet niet, maar ergens heb ik toch het gevoel dat ik de essentie van het begrip mindfulness niet helemaal raak, maar wat kan mij dat schelen.
‘t Ging goed vanochtend en dat viel niet alleen mezelf op.

Deze week heeft AV- Archeus volop media-aandacht. De snelst groeiende atletiekvereniging hoopt op een nieuwe accommodatie met een 400 meter kunststof baan. Ik hoop zo dat de plannen snel waargemaakt kunnen worden. Waarschijnlijk ben ik één van de weinige Archeusleden die in haar ‘loopcarrière’ al een aantal jaren twee keer in de week heeft kunnen trainen op de baan. Toen ik begon met lopen studeerde ik namelijk nog in Utrecht. Ik trainde toen bij atletiekvereniging Vitesse, daar trainden we op een mooie baan. Wat accommodatie betreft was het in Winterswijk wat minder, zou dan wel heel mooi zijn als we hier ook een echte 400 meter baan krijgen. Nog leuker als die er komt, terwijl ik nog kan lopen.
Ik beloof dat ik er dan heel mindfull van ga genieten!

zondag 31 maart 2013

I had a dream!

Vannacht droomde ik, over hardlopen. Ja, moet niet gekker worden. Ik droomde dat ik samen met mijn dochter een hardloopwedstrijd liep. Ik moest haar enigszins oppeppen. Dat lukte….Uiteindelijk liep ik zomaar tien minuten sneller dan mijn laatst gelopen tijd op een wedstrijd. En ik was blij, tjonge wie had dat ooit gedacht. Zelfs in mijn droom had ik al wel een relativerende kijk op het geheel, dat die tijd nog steeds niet geweldig was, maar toch!

Een droom dus. Mijn blessure is wel over, dat scheelt al weer.
Maar meedoen aan een wedstrijd is niet zo’n slim idee denk ik. Zo goed gaat het niet.

In het blad Nieuwslijn, van het MS Fonds las ik een stukje over herstel van zenuwcellen. Amerikaanse onderzoekers zijn erin geslaagd om met huidcellen zenuwen bij muizen te repareren. Daarmee zou het mogelijk zijn om de schade aan zenuwen te herstellen. Het onderzoek is nog in een vroeg stadium en de eerste proeven op mensen worden pas over een paar jaar verwacht. Dus dat duurt nog lang. Heel lang, want dan volgen er nog heel wat onderzoeksfases. Hoop dat er in de tussentijd niet heel veel schade bijkomt. Ik kan me er trouwens al helemaal geen voorstelling van maken, hoe op die manier zenuwschade gerepareerd kan gaan worden. Is toch iets anders dan een bandje plakken. Maar dat maakt me ook niet uit, als het maar kan.

Voorlopig nog maar even doordromen dus. En doorlopen hoop ik. De ene keer wat beter de andere keer wat minder. Vannacht is de tijd verzet. Zomertijd, yes! Het sneeuwt nog wel vandaag, de winter wist van geen wijken. Veel gelopen in de sneeuw. Als er dan een dik pak ligt, laten mijn voeten flinke sporen in de sneeuw na. Beter om niet om te kijken, altijd vooruit en verder.

vrijdag 8 maart 2013

Streepjescode

Heb je op je verjaardag een afspraak met de neuroloog zijn de eerste woorden die hij, wijzend op de map die voor hem ligt, zegt: ”Je bent een streepjescode geworden!” Ook goedemorgen! Hij bedoelt dat mijn dossier gedigitaliseerd gaat worden en dat hij zijn aantekeningen in het vervolg direct in de computer gaat zetten. “Oké!” Verder gaat het goed dus, behalve het hardlopen dan. Hij vertelt dat hij ook een poging heeft gedaan om het hardlopen weer op te pakken, maar dat hij ook in heeft moeten leveren. We wisselen wat blessureleed uit. Look, now we are talking! Streepjescode ….

Naderhand moet ik nog even bloed laten prikken, over twee weken hoor ik daar meer over. Lever- en nierwaardes, vitaminegehalte, voor de schildklier en nog wat geloof ik. Gewoon ter controle. Verder geen nieuws.

Ik doe het al twee weken rustiger aan, want ik heb wat last van mijn lies en heup. Liep ik laatst op zondag ons rondje door de sneeuw. Gaat het allemaal goed, glij ik thuis bijna uit onder de douche. Waarschijnlijk een spiertje of zo verrekt. Dat bedacht ik me trouwens pas twee dagen later, dat het daarvan kwam. Maar dat gaat wel weer over gelukkig.

Het ‘slepend been’ is een ander verhaal. Dat komt omdat er toch nog littekenweefsel zit in het hersenweefsel op de verkeerde plek. Bij grote inspanning verloopt de aansturing niet meer helemaal goed.

Afgelopen zaterdag zat ik bij de inschrijving van de mijlenloop. Waar vroeger heel veel mensen aan me vroegen of ik niet mee moest doen, was het er dit jaar maar één. Vorige edities antwoordde ik dan, ”Nee dit jaar gaat het niet lukken”, zei ik nu, “Dat kan ik niet meer.” Kijk ik leer het wel! Maar ergens hoop ik toch nog steeds dat er in dat streepjescodedossier komt te staan “Heeft weer meegedaan aan een wedstrijdloop!”

De stappenteller heb ik sinds mijn uitglijder ook maar even aan zijn lot overgelaten. Die ligt eenzaam en verlaten op de badkamer. Op zich misschien ook niet zo verkeerd, want het begon licht dwangneurotische vormen aan te nemen dat gestap. Verder heb ik volop plannen om weer goed te gaan trainen, als mijn lies/heup het toe laat. Ik ben blij met het bijna voorjaar. Het blijft gelukkig al veel langer licht. Komende week zal het misschien nog even tegenvallen. Toch nog weer winter, maar lang kan het niet meer duren.

 

 

zondag 3 februari 2013

Doorlopend succes.....

Waar de meeste mensen er vanuit gaan dat we de meest deprimerende dag van het jaar al weer een tijdje achter de rug hebben, kan wat mij betreft vandaag -drie februari- ook als dusdanig de boeken in. Zal wel aan mij liggen, maar beetje somber vandaag. Vanochtend heb ik mijn duurloopje weer gedaan. Alleen, want mijn loopmaatje moest het af laten weten vandaag. Toch gaan. Ik liep mijn rondje zonder te wandelen, dus best goed zou je zo zeggen. Vanaf ongeveer halverwege met een been dat niet meer zo goed weet hoe dat moet. Lopen, gewoon lopen. Doorlopen, niet wandelen. Eigenlijk ging het dus beter dan anders. Denk ik, of was het wilskracht, eigenwijzigheid? Hoe dan ook, het heeft me niet geholpen om er blijer van te worden. Vanmiddag heb ik hetzelfde rondje gewandeld. Samen met Jan. Eerst lekker zeuren, daarna steeds stiller. Ook dan houdt mijn been het voor gezien. Is ook niet zo slim, want net even te ver voor dezelfde dag. Maar eenmaal halverwege moet je toch door, doorlopen terug naar huis. Valt niet mee. Genoeg om door te somberen. In ieder geval is mijn stappentellertje al wel blij, dat scheelt.

Vanmiddag lees ik over loslaten. Dat het soms goed is. En ik vraag me af of ik dat dan maar moet doen. Maar ach nee, het is gewoon een sombere grijze regenachtige dag. Beetje koud, beetje tegenwind. Ik kijk nog eens naar de stand bij de royalty’s van mijn boek. Zo, ook dit jaar maar liefst één boek verkocht. Loopt lekker door!!!!