Op de laatste zaterdag van het jaar nog even een duurloopje gedaan. Dat mocht ook wel weer een keer, want ik heb erg weinig gelopen de laatste tijd. Elke keer kwam er wel iets tussen. Mijn vaste trainingsmomenten vielen weg. De feestdagen, andere beslommeringen, zelf niet helemaal fit. Voordat je het weet ben je anderhalve week verder en dat voelt niet goed.Maar vandaag gingen we weer. Wat een regen de afgelopen tijd! Omdat we niet in de bagger wilden lopen een stukje op het fietspad naast de weg. Saai, niet echt mijn lievelingsroute. Al snel weigeren mijn benen dan ook dienst, protest denk ik. Bah, bagger. 't Gaat niet vandaag. Na veel wandelstops beginnen we al helemaal niet meer met hardlopen. Wandelend en dan nog met slepend been weer terug.
Gisteren zo veelbelovend bezig geweest in de sportschool. Half uurtje fysiotherapie, veel oefeningen gedaan. Vooral om sterker te worden. Oefeningen voor coördinatie en balans. Schaatssprongen, op één been staan, allemaal moeilijk voor mij. Als ik me goed concentreer gaat het beter na oefening. Na het half uurtje met mijn ' personal coach' mijn vaste rondje fitness nog gedaan. Goed bezig, dus....
Vandaag dus even in de min. Verder niet hoor, alleen het lopen maar. Ik begrijp gewoon niet waarom dat zo gaat. Maar ja, ook al zou je het wel begrijpen wil nog niet zeggen dat het dan beter gaat. Toch maar goed blijven oefenen denk ik. Als het zo waardeloos gaat, moet het de volgende keer wel beter gaan. Ik krijg nu al zin om het weer te proberen. Maar dan wel in het bos. Door de plassen en de modder. Flink baggeren!
zaterdag 28 december 2013
zondag 8 december 2013
Ik geloof wel dat er iets is
Het is weer een bijzonder
weekend. We vieren vrijdagavond sinterklaas. Of nou ja, ’t is niet echt een
ouderwetse sinterklaasavond met cadeautjes, surprises en gedichten. Wel is
verder alles voor een gezellige avond aanwezig. Alle kinderen zijn thuis, opa
en oma zijn er en voor toch nog een beetje sinterklaasgevoel een schaal met
pepernoten en speculaas op tafel. Dan nog een decemberlot voor iedereen en de
feestvreugde is compleet.
De laatste tijd lopen we in
ons gezin wel eens tegen vage klachten aan. Door de jaren heen is er ook al wel
eens gewisseld van slaapkamer en slaapplek om te kijken of er dan beter
geslapen werd. Er lopen overal
wateraders onder ons huis. We laten deze avond eerst opa met de wichelroedes lopen om te
kijken waar de wateraders onder ons huis lopen. Blijft bijzonder; Lieke en opa
komen op dezelfde plekken uit. De volgende dag bedenken we dat we iemand kennen
die daar veel meer van weet. Hij voelt dit ook en kan de slechte invloed van
deze energieën wegnemen. Jan stuurt een berichtje. Het grappige is dat ik later
tegen Jan zeg dat we hem misschien wel tegenkomen als we voetballen gaan
kijken. Jan zegt dat het wel heel toevallig zou zijn, maar mooi dat het wel zo
is. Hij kan gelijk de volgende dag al bij ons langs komen. ’s Avonds gaan we
naar een voorstelling van NUHR. Altijd weer goed voor een avond veel lachen.
Eén van de zinnen die telkens weer terugkwam was: “Geloof jij daar dan in? Nou
ja geloven….. ik geloof wel dat er iets is maar….” Haha, dat denk ik dus ook bij veel dingen. Vanochtend
weer gelopen. Alleen en met veel wandelpauzes. Voordat ik vertrok nog wat
oefeningen gedaan. Elke keer weer hoop ik dat het dan beter gaat met de
duurloop. Sinds vorige week heb ik fysiotherapie. Aan de ene kant denk ik dat
het nergens op slaat, want ik heb geen echte acute klachten. Maar het is
waarschijnlijk ook niet verkeerd om iemand met me mee te laten denken. Hoe kan
een beweging verbeteren, waar zitten beperkingen in de beweging. We zien wel.
Vanmiddag onze ‘energiecontroleur’
op bezoek. Ons huis schijnt vergeven te zijn van slechte energieën en er lopen
overal slechte energiebanen. Het klinkt allemaal wat vaag, maar ja toch geloof
ik daar wel in. Als je daar gevoelig voor bent, kunnen er allerlei klachten
door ontstaan.
Hij reinigt ons huis. “Wie
zijn huis reinigt, reinigt zijn ziel.” Dat was dan weer een zin van gisteravond
bij NUHR. Om te zorgen dat ons huis weer
een goede plek wordt met goede energie worden in de tuin twee koperen buizen
neergelegd die in een bepaalde vorm zijn gebogen. Ze moeten op precies die plek
blijven liggen. En nu maar hopen dat het helpt.
Zou leuk zijn dat het ook
voor mijn hardlopen wat doet. Iets langer, iets verder, iets beter. Wat gaat
het doen in de toekomst, misschien kijk ik dan wel terug en ben dan nog jaloers
op dat wat ik nu nog kan. Maar ja, misschien snel ik dan ook wel een aantal rondjes
over de nieuwe baan van Archeus. Want die gaat er komen. Echt! Dat is geen kwestie van
geloven meer, maar een zeker weten. Dat is toch wel heel gaaf. En al dat
andere? Daar geloof ik ook gewoon lekker in.
woensdag 13 november 2013
Het nationaal MS-fonds, Beter van Blof en avondje Marti ten Kate
Dat is wel genoeg om door te gaan dacht
ik zo. Momenteel heeft het Nationaal MS-fonds een prachtig filmpje op internet
staan over mensen met MS. De muziek van Blof eronder met de zo goed passende
tekst en mooie beelden maken het heel aangrijpend. Het hoort zo heel erg bij
mijn manier van leven. Een beetje weemoedig word ik ervan, dat wel.
En ik
was al weer zo goed begonnen. Ik had bedacht dat ik met honderd helse
trainingsdagen weer beter zou gaan lopen. Nou daar ging’ ie dan. Ik vroeg mij al
lange tijd af of dat nog beter kan, dat been, die zware tred, dat tempo.
Vanzelf zal dat wel niet gaan en er heeft zich ook nog niemand spontaan aangeboden
als mijn personal coach. Dus ik denk dat ik aan mezelf ben overgeleverd. Is
niet helemaal waar natuurlijk, want ik heb dan wel geen personal coach maar wel
al jaren loopgroeptraining. Daar steek je toch ook wel wat van op. Naast de duurloopjes
op zondag, de intervaltraining op woensdag probeer ik te werken aan
rompstabiliteit. Ik zal toch ergens de kracht moeten ontwikkelen om die benen op
te blijven tillen. Vaker trainen, langer trainen? Ik weet het allemaal niet. Al
na een aantal dagen bedenk ik dat ik mezelf zo wel erg onder druk zet. Een
vaste periode, een duidelijk plan, dat is juist wat je moet leren loslaten. Op
Facebook las ik laatst een spreuk van Loesje: Het leuke van onbereikbare
doelstellingen is dat ze zo lekker lang mee gaan! Dus wat dat betreft kan ik wel rustig een doel voor
ogen te hebben. Meer trainen kan altijd natuurlijk, dat hebben we gisteravond
wel gehoord van Marti ten Kate. Hij kwam een avondje vertellen over zijn
hardloopcarrière. Gelijk gedaan met de weemoedige bui, heerlijk inspirerend,
zelfs voor zo’n halve atleet als ik ben. Vol bewondering en vol van eigen
dromen luisterde een heel café met Archeuspubliek naar deze man. Marti vertelt
over marathons en looptempo alsof het niets is. Vanaf zijn 16e heeft
hij kilometers en kilometers hardlopend afgelegd. Dan klinkt het zo
gemakkelijk. Goede schoentjes, kort grondcontact, een bril op om te focussen. Nu
weten we het, zo moet dat. Dus… Vanochtend ging ik als een speer. Nou ja, niet
helemaal misschien, maar toch. Ik merk
steeds weer dat kort intervalwerk me tegenwoordig beter afgaat dan een wat
langere ronde. Let wel, dan hebben we het niet meer over kilometers maar over
meters. Ach wat maakt het ook uit, als je er maar plezier in hebt.
En het
wordt beter, met elkaar wordt het beter!
woensdag 30 oktober 2013
Storm
Stormachtig begin van de week.
Nou ja, hier in de regio is het een stukje minder dan in het westen, maar toch.
Het waait, flink. Lekker. Op maandagochtend heb ik tegenwoordig een vol
sportschoolprogramma bij Sportschool Wenters. Ik begin om negen uur met een rondje
fitness, om tien uur heb ik even koffiepauze. Dan ga ik om half elf met een
groepje naar buiten om een uurtje XCO-walking te doen. De weersvoorspellingen
waren nogal dreigend, dus ik was benieuwd of het laatste uurtje wel door zou
gaan. Uiteindelijk lijkt het allemaal nog al mee te vallen. Niet koud, bijna
geen regen en wel een flinke wind. Dus we gaan gewoon. Ergens is het ook wel
lekker. Alle muizenissen waaien uit mijn hoofd. Moeizame training gisteren,
niet aan denken. Slepend been, hoezo? Spierpijn? Echt niet!
Er flink tegenaan, dat is wat we
doen. XCO-walking is een vast uurtje in mijn week geworden. Erg leuk om te
doen. Je mag wandelen terwijl je de XCO’s meeneemt in de beweging, maar ook een
stukje dribbelen of hardlopen. Met versnellingen. Tussendoor oefeningen met de
XCO’s. Je kunt de training dus net zo zwaar maken als je zelf wilt. Voor mij
ideaal, goede dag flinke training, als het wat minder gaat, doe ik het rustig
aan.
Voor de hardlooptraining van
Archeus op woensdag geldt eigenlijk hetzelfde. Het is nogal een gemêleerd
gezelschap. Binnen de groep zijn er heel snelle lopers, met een topconditie,
maar ook lopers die iets minder fanatiek trainen of op een andere manier iets
minder snel kunnen zijn. Maakt allemaal niet uit, iedereen doet op zijn of haar
niveau mee.
Superweertje tijdens de training.
Wel fris, maar strakblauwe lucht. Steekt af tegen de schitterende herfstkleuren.
Ik zou bijna zeggen dat ik de herfst geweldig vind. Als het alle dagen op deze
manier herfst zou zijn, misschien vind ik het dan wel een klein beetje leuk.
Het loopt goed vandaag. Ik kan
het hele programma meedoen. De loopscholing in het begin gaat soms wat
ongecontroleerd, maar verder niets te klagen.
Er wordt nog druk nagepraat over
de Monnikenloop. Een flinke afvaardiging van de woensdaggroep heeft hieraan
meegedaan. Er is een heel weekend voor uitgetrokken. Ze hebben gebivakkeerd in
Metslawier bij B&B Binneninn Buitenuit. Goede wedstrijd en het was een geslaagd
weekend voor iedereen. Eigenlijk zou ik ook meedoen aan de Monnikenloop, maar
dat was toch niet wat geworden. Vijf kilometerwedstrijd, dacht het niet. Niet
overdrijven! Ook het supporteren ging niet door, ik kon helaas niet mee. Andere
keer maar weer.
Verder woedt er nu na deze
optimistiche dag weer een ware storm aan goede voornemens en ideeën voor
oefeningen, stretching, training, leefstijl en weloverwogen voeding, extra
vitamines en supplementen. Maar eens even zien wat daar van overblijft als de
wind weer gaat liggen. En of het zin heeft….
zondag 13 oktober 2013
Omdenken
Gisteren was het acht jaar
geleden dat ik de diagnose MS kreeg. We waren net terug van een weekendje
Praag. Steile lange roltrap bij het metrostation, ik had het gevoel dat ik van
de roltrap af zou storten als ik naar beneden keek. Dus draaide ik me maar om,
dan ging het. Verder een geweldig weekend gehad, Praag is een mooie stad, EK-wedstrijd Tsjechië/ Nederland gezien. Wel snel
moe met wandelen en de dreiging van de MRI-uitslag hing al in de lucht.
Witte vlekken te zien in hersenen en ruggemerg, ook de ruggeprik naderhand wees onverbiddelijk op MS. Eigenlijk hadden we die avond een voorstelling van Dolf Jansen. Sorry Dolf, daar hadden we even geen zin in. Hij loopt al net zo snel dan dat hij praat, dus dat was op dat moment even te veel van het goede.
Witte vlekken te zien in hersenen en ruggemerg, ook de ruggeprik naderhand wees onverbiddelijk op MS. Eigenlijk hadden we die avond een voorstelling van Dolf Jansen. Sorry Dolf, daar hadden we even geen zin in. Hij loopt al net zo snel dan dat hij praat, dus dat was op dat moment even te veel van het goede.
In het begin dacht ik dat het
misschien niet de moeite zou zijn om nog nieuwe hardloopschoenen te kopen.
Inmiddels ben ik al weer heel wat paren verder. Ze slijten snel tegenwoordig.
Dat ligt niet aan het aantal kilometers dat ik erop loop, jammer genoeg. Maar
ik loop nog en ik heb al wéér nieuwe schoenen.
Mensen die iets ergs meemaken
zeggen wel eens dat het ze ook wel veel goeds heeft gebracht. Dat vind ik bij
mij niet. Ik heb geen nieuwe inzichten, ben geen beter mens geworden of wat dan
ook. Het gaat zoals het gaat. Soms wat beter en soms wat slechter, soms optimistisch
en soms dramatisch.
Vrijdag heb ik op de vuilnisbelt
getraind. Ik was er op de fiets naar toe. Vroeger liep ik, maar als ik dat nu
doe krijg ik, als ik daar ben mijn benen al niet meer opgetild. Nadat ik mijn
fiets had gestald heb ik eerst een verkennend rondje om de bult gedaan. Aan één
stuk. Daarna tien keer het lange langzame stuk omhoog. Met het venijnige
klimmetje op het eind. Het regende en het ging steeds harder regenen. Na elke
beklimming heb ik wat oefeningen gedaan. Mooi, daar stond ik dan. In de
stromende regen en ik keek uit over de weilanden. De lucht was grijs, in de
verte zag ik wat koeien. Van de struik met rode bessen vielen regendruppels
naar beneden. Iedere keer wat moeizamer, op het laatst bijna wankelend boven.
Tien keer had ik me voorgenomen, tien keer deed ik het. Naderhand blij als je
eindelijk je doorweekte bebloede sokken uit hebt en dat akelig stukje nagel dat
zo venijnig in je andere teen prikte hebt afgeknipt. Blij als de warme stralen
van de douche je koude handen weer prikkelend tot leven brengen. O, de ware
vreugde van het lopen.
Vandaag weer getraind. Weer
moeizaam, bah niks aan. Maar we houden goede moed. Bij de koffie thuis hadden
we het over de invloed die hypnose zou kunnen hebben op het hardlopen. Of je
dan sneller zou kunnen lopen, of beter. Ik hou daarvan, om daarover te
fantaseren. Tegelijkertijd las ik een verhaal over iemand die zich alleen maar dingen
van vroeger herinnerde. Sinds een operatie kwamen daar geen nieuwe
herinneringen meer bij. O, hoe wonderlijk werkt het brein.
Ergens in mijn brein bevinden
zich dus wat beschadigingen waardoor signalen niet altijd even goed meer
doorkomen. Wat storing in de bedrading. Gelukkig beperkt zich dat tot nu toe in
het niet altijd meer evengoed optillen van mijn benen tijdens het hardlopen.
Soms wat instabiel, beetje onhandig. Zou mooi zijn als je dat kon omdenken, dat
de prikkel via een ander lijntje gaat. Zenuwbanen genoeg zou je zeggen, maar
dat lukt nog niet zo goed.
zondag 29 september 2013
Solidariteit
Zit ik te lezen in Nieuwslijn,
het lifestyle magazine van het Nationaal MS-fonds, flikker ik er mijn halve
kopje koffie overheen. Jan wil gelijk al helpen om het op te ruimen, maar
geïrriteerd schiet ik zelf overeind voor de keukenrol. Zelf doen, als een
eigenwijze peuter. Dan vraag ik me ondertussen af hoeveel nieuwslijnen er niet
onder de omgestoten kopjes koffie zullen zitten. Dat vind ik dan weer grappig.
Is het niet misschien, noem het galgenhumor. Onhandig, was ik misschien altijd
al wel trouwens. Terwijl ik verder lees, schade valt mee, laat Jan een hele
stapel glazen schaaltjes kapot vallen op het aanrecht. Kijk, dat noem ik nou
solidair zijn. En nee, ik help niet met opruimen.
Mijn trainingsrondje moest ik vanochtend alleen doen. Afgelopen woensdag had ik vrij veel last van mijn benen, dus ik heb er niet zoveel vertrouwen in vandaag. Daar had ik gelijk in, het gaat niet gemakkelijk. Wel loop ik dit keer zonder wandelpauzes, dus dat is weer een meevaller. Maar het tempo is laag, heel laag. Zware benen. Ik bedenk of het nog wel leuk is, nog wel te doen. Moet ik het nog wel blijven doen? Ja dus, zolang er nog wat te kiezen valt, is er niks te kiezen. Gewoon gaan. Het beroerde van MS is dat je alles wat lastiger wordt, moet blijven doen. Als je dat niet doet ben je het kwijt. Wanneer je alles wat lastig gaat vermijdt wordt het er net zo goed niet leuker van. En ja, ik word nog steeds blij van lopen. Na de training meestal blijer dan daarvoor. In de verte zie ik twee hardloopsters uit een zandpad komen. Eerst denk ik nog dat het wel meevalt hoe snel ze uitlopen. Maar al snel verdwijnen ze als stipjes in de verte. En ik, ik zwoegde voort. Het brengt me niet eens meer van mijn stuk, verschil moet er zijn. Zo ben ik op het einde van mijn loopje al weer helemaal vervuld met blije gedachtes, als ik achter me iemand hoor lopen. Ik denk dat ik ingehaald ga worden door een andere loper, maar dat is niet zo. Zijn het dan mijn eigen voetstappen? Ik blijf toch echt wat achter me horen, maar wordt niet ingehaald. Vreemd! Op de rotonde zie ik dat het iemand is die op zijn gemakje achter me wandelt. Haalt me maar niet in denk ik, uit een stukje solidariteit. Ach ja, wat maakt het uit. Best knap eigenlijk, hardlopen in wandeltempo.
Mijn trainingsrondje moest ik vanochtend alleen doen. Afgelopen woensdag had ik vrij veel last van mijn benen, dus ik heb er niet zoveel vertrouwen in vandaag. Daar had ik gelijk in, het gaat niet gemakkelijk. Wel loop ik dit keer zonder wandelpauzes, dus dat is weer een meevaller. Maar het tempo is laag, heel laag. Zware benen. Ik bedenk of het nog wel leuk is, nog wel te doen. Moet ik het nog wel blijven doen? Ja dus, zolang er nog wat te kiezen valt, is er niks te kiezen. Gewoon gaan. Het beroerde van MS is dat je alles wat lastiger wordt, moet blijven doen. Als je dat niet doet ben je het kwijt. Wanneer je alles wat lastig gaat vermijdt wordt het er net zo goed niet leuker van. En ja, ik word nog steeds blij van lopen. Na de training meestal blijer dan daarvoor. In de verte zie ik twee hardloopsters uit een zandpad komen. Eerst denk ik nog dat het wel meevalt hoe snel ze uitlopen. Maar al snel verdwijnen ze als stipjes in de verte. En ik, ik zwoegde voort. Het brengt me niet eens meer van mijn stuk, verschil moet er zijn. Zo ben ik op het einde van mijn loopje al weer helemaal vervuld met blije gedachtes, als ik achter me iemand hoor lopen. Ik denk dat ik ingehaald ga worden door een andere loper, maar dat is niet zo. Zijn het dan mijn eigen voetstappen? Ik blijf toch echt wat achter me horen, maar wordt niet ingehaald. Vreemd! Op de rotonde zie ik dat het iemand is die op zijn gemakje achter me wandelt. Haalt me maar niet in denk ik, uit een stukje solidariteit. Ach ja, wat maakt het uit. Best knap eigenlijk, hardlopen in wandeltempo.
zondag 15 september 2013
O what a beautiful morning, .....
De nationale landschapsmarathon
vandaag. Moest ik mijn zondagloopje maar verplaatsen naar de zaterdag. Ik ben
nog maar amper begonnen of krijg al de opmerking dat ik een dag te vroeg ben. Meedoen
is een beetje teveel van het goede voor mij. Maar ja, ik loop dan vandaag wel
niet mee, maar ik ben er natuurlijk wel bij. Dat duurloopje van zaterdag was
overigens geen succes. Meer gewandeld dan hardgelopen, want mijn benen werkten
echt niet mee. Laten we het er maar op houden dat het deze keer dan was. Soms
gaat het ook wel beter. Vorige week liep ik in een dan wel erg laag tempo, maar
toch aan één stuk. De woensdagtraining daarvoor ging ook best en de zondag
daarvoor was het weer waardeloos. Soms zit het mee en soms zit het tegen.
Vandaag was het een leuke dag. Daar zijn we wel vroeg mee begonnen trouwens, met deze dag. Want we moesten onze zoon om kwart over zes al wegbrengen naar school voor een reisje naar Londen. Tijd genoeg dus om een beetje te versieren, want de marathon komt langs ons huis. Wat doen er veel mensen mee! En wat ken ik er veel van….. We fietsen een stukje mee op de route, moedigen aan. Fietsen weer door om op tijd bij het 21,1 km. punt te staan. Daar heeft Jan zijn loopgedeelte erop zitten en wordt er gewisseld. Jan gaat verder op de fiets en zijn duopartner is nu aan de beurt om een halve te lopen. We fietsen naar de finish en hebben een heerlijk plekje op het terras van Gusto. Al vrij snel komen er wandelaars binnen die hun ronde er al op hebben zitten. En dan de eerste hardlopers. Naarmate er meer mensen binnenkomen neem ik de euforische roes die mensen om zich heen dragen als ze de finish passeren een beetje over. Jan en zijn loopmaat komen binnen en verder al die mensen die ik ken. Wat goed, wat super, wat knap gedaan.
Dan nog wat kletsen, ervaringen van verschillende mensen horen. Leuk en gezellig. En weer op de fiets naar huis. Jan heeft ondertussen de slingers al weggehaald. Ben toch wel een beetje moe, beetje sip misschien? Want ik had zo graag….. Maar ach, ik was vanochtend ook al zo vroeg wakker. Vanavond op tijd naar bed en morgen gaat het gewoon weer. Sportschool, uurtje XCO- walking en weer verder.
Vandaag was het een leuke dag. Daar zijn we wel vroeg mee begonnen trouwens, met deze dag. Want we moesten onze zoon om kwart over zes al wegbrengen naar school voor een reisje naar Londen. Tijd genoeg dus om een beetje te versieren, want de marathon komt langs ons huis. Wat doen er veel mensen mee! En wat ken ik er veel van….. We fietsen een stukje mee op de route, moedigen aan. Fietsen weer door om op tijd bij het 21,1 km. punt te staan. Daar heeft Jan zijn loopgedeelte erop zitten en wordt er gewisseld. Jan gaat verder op de fiets en zijn duopartner is nu aan de beurt om een halve te lopen. We fietsen naar de finish en hebben een heerlijk plekje op het terras van Gusto. Al vrij snel komen er wandelaars binnen die hun ronde er al op hebben zitten. En dan de eerste hardlopers. Naarmate er meer mensen binnenkomen neem ik de euforische roes die mensen om zich heen dragen als ze de finish passeren een beetje over. Jan en zijn loopmaat komen binnen en verder al die mensen die ik ken. Wat goed, wat super, wat knap gedaan.
Dan nog wat kletsen, ervaringen van verschillende mensen horen. Leuk en gezellig. En weer op de fiets naar huis. Jan heeft ondertussen de slingers al weggehaald. Ben toch wel een beetje moe, beetje sip misschien? Want ik had zo graag….. Maar ach, ik was vanochtend ook al zo vroeg wakker. Vanavond op tijd naar bed en morgen gaat het gewoon weer. Sportschool, uurtje XCO- walking en weer verder.
woensdag 3 juli 2013
Halve zolen
Het is bijna een jaar geleden dat
mijn boek, Doorlopen, hardlopen met MS bij uitgeverij Boekscout uitkwam. Af en
toe wordt er nog eentje verkocht. Bestellen kan nog steeds overigens: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=3156
Voor dit jaar zijn de royalties nog niet
gehaald, maar wat maakt het uit. Gelukkig loop ik zelf nog wat harder dan de
verkoop. Vergeleken met vorig jaar gaat het denk ik weer ietsje beter met het
hardlopen. En het kan altijd slechter natuurlijk, je kunt er ook bij gaan
liggen en dat is nog steeds niet gebeurd.
Vanochtend weer training op de baan.
Het is niet koud, maar het regent. En niet zo’n beetje. Maar we rennen en we
rennen en we lachen. Het is leuk, we zijn verdeeld in twee groepen en doen een
wedstrijdje. Welke groep heeft de opdracht het eerste uitgevoerd…. kinderlijk
plezier. In de deuropening van de oude school staat een groepje leerlingen
verveeld toe te kijken. Ze hopen op hun hardst dat de geplande sportdag niet
doorgaat. En het regende maar en het regende maar en wij renden ons
trainingsuurtje vol. Het stelletje halve zolen, zullen de leerlingen wel
denken. Over halve zolen gesproken, ik moet ook met mijn nieuwste paar
hardloopschoenen weer naar de schoenmaker. Kan die er weer een stukje zool
onder plakken, weer slijtage aan de voorvoet. Benieuwd of hij ook dit keer een
bijpassend kleurtje heeft. Waar je je als hardlopende MS-er al niet druk over
moet maken. Ja, ik heb een zwaar, zwaar leven…..
In het najaar gaan we met de
groep een weekendje weg om op Schiermonnikoog aan de Monnikenloop mee te doen.
Ik weet niet of ik echt mee ga doen, maar ik ga in ieder geval mee én ik heb me
opgegeven voor de wedstrijd. Een vijf kilometer lukt wel, maar niet aan één stuk. Tijd is
helemaal om te huilen. Maar goed, het is nog geen oktober. De laatste weken
train ik veel. Het gaat niet altijd even soepel, maar soms wel redelijk. Verder
ben ik regelmatig in de sportschool te vinden. Kracht, oefeningen, stretchen,
balans. Het woord acceptatie is nog een vaag begrip, om van berusting helemaal
maar niet te spreken. Voorlopig voeren we strijd. En dat voelt goed. woensdag 29 mei 2013
Ups and downs
Zondag
’t Is niet wat vandaag. Het lopen vanochtend ging waardeloos. Al lang geleden dat het echt zo slecht ging. Dat is dan wel weer een goed teken. Maar daar heb ik nu geen zin in. Ik heb geen zin in een verhaal met relativerende blik en een vrolijke twist aan het eind. Ik ben down, depri. Mijn meiden zijn vandaag naar de Marikenloop. De heenweg zitten ze urenlang vast in een stilstaande trein. Uiteindelijk zijn ze net op het nippertje op tijd voor de start. Allebei niet super in vorm, want weinig kunnen trainen. Maar evengoed voor beiden een redelijke tijd. Voor het eerst sinds een jaar of vijf dat ik zelf niet meedoe. Ik had gehoopt dat ik vandaag in ieder geval lekker zou trainen, zodat ik nog zou kunnen denken aan een deelname volgend jaar. Nou als ik zo loop als vandaag hoef ik daar echt nooit meer aan te denken. Verder is de lucht grijs en regent het af en toe. En ik treur. Een loodzwaar gevoel en alle somberste scenario’s die MS met zich mee kan brengen komen voorbij. Ach zelfs dat niet eens, zoals het vandaag was is al genoeg om mij hevig uit mijn evenwicht te brengen. Af en toe voelt het zo ontzettend beroerd. Misschien moet ik dat soms ook gewoon even voelen. Het beklemmende, niets anders dan, het is wat het is. Afwachten hoe het verder gaat. Gewoon alleen maar voelen, het niet gieten in mooie woorden en een leuk verhaal met optimistisch einde. Laten overspoelen door emotie, verdriet en wachten tot het weer over gaat. Morgen zal het beter zijn…. of niet natuurlijk.
Maandag
En dan schijnt de zon. Dat scheelt al een stuk. Ik ga naar de sportschool vandaag. Eerst een uurtje door de fitnesszaal. Mijn vaste rondje met oefeningen. Als het goed is heb ik dan nog een half uurtje voordat mijn trainingsles XCO walking begint. Want ja, ze heeft weer wat nieuws. Het uurtje in mijn eentje trainen gaat goed. Het is weliswaar wat saai, maar ach als je zo je vaste rondje hebt langs de verschillende apparaten is dat best te doen. Dan hou ik nog even tijd over voor een kopje koffie. Ook niet verkeerd. Ondertussen verzamelen zich al wat medewalkers. We krijgen allemaal twee met grit gevulde buisjes die je in je hand moet houden terwijl je loopt. En dan gaan we naar buiten. Het is de bedoeling dat je tijdens het lopen je armen dusdanig beweegt dat het grit in de buisjes van boven naar onder beweegt. Hierdoor worden de armspieren en daar heb je hem weer, je core, getraind. Onderweg doen we oefeningen met de XCO. Hoe dan ook, het is lekker buiten en je kunt op je eigen niveau meedoen. Dus leuk….blij!
Woensdag
Het is internationale MS-dag vandaag. Op deze dag vragen MS-organisaties wereldwijd aandacht voor de chronische ziekte multiple sclerose. Niet dat ik er verder wat van gemerkt heb overigens, maar het zal vast goed zijn. En ik ga trainen bij mijn woensdaggroep. Dit weekend is er binnen de vereniging heel hard gewerkt aan het onderhoud van de baan. Omdat die er weer zo mooi bijligt moet ook de woensdaggroep dat even uitproberen natuurlijk. Het gaat wonderlijk goed vandaag. De intervaltrainingen gaan me de laatste tijd veel beter af. Raar is dat toch. Zondag nog in zak en as, vandaag helemaal happy omdat ik lekker mee kan doen met de groep.
Ook vandaag weer een grijze dag, met af en toe regen. Maar het voelt toch anders.
’t Is niet wat vandaag. Het lopen vanochtend ging waardeloos. Al lang geleden dat het echt zo slecht ging. Dat is dan wel weer een goed teken. Maar daar heb ik nu geen zin in. Ik heb geen zin in een verhaal met relativerende blik en een vrolijke twist aan het eind. Ik ben down, depri. Mijn meiden zijn vandaag naar de Marikenloop. De heenweg zitten ze urenlang vast in een stilstaande trein. Uiteindelijk zijn ze net op het nippertje op tijd voor de start. Allebei niet super in vorm, want weinig kunnen trainen. Maar evengoed voor beiden een redelijke tijd. Voor het eerst sinds een jaar of vijf dat ik zelf niet meedoe. Ik had gehoopt dat ik vandaag in ieder geval lekker zou trainen, zodat ik nog zou kunnen denken aan een deelname volgend jaar. Nou als ik zo loop als vandaag hoef ik daar echt nooit meer aan te denken. Verder is de lucht grijs en regent het af en toe. En ik treur. Een loodzwaar gevoel en alle somberste scenario’s die MS met zich mee kan brengen komen voorbij. Ach zelfs dat niet eens, zoals het vandaag was is al genoeg om mij hevig uit mijn evenwicht te brengen. Af en toe voelt het zo ontzettend beroerd. Misschien moet ik dat soms ook gewoon even voelen. Het beklemmende, niets anders dan, het is wat het is. Afwachten hoe het verder gaat. Gewoon alleen maar voelen, het niet gieten in mooie woorden en een leuk verhaal met optimistisch einde. Laten overspoelen door emotie, verdriet en wachten tot het weer over gaat. Morgen zal het beter zijn…. of niet natuurlijk.
Maandag
En dan schijnt de zon. Dat scheelt al een stuk. Ik ga naar de sportschool vandaag. Eerst een uurtje door de fitnesszaal. Mijn vaste rondje met oefeningen. Als het goed is heb ik dan nog een half uurtje voordat mijn trainingsles XCO walking begint. Want ja, ze heeft weer wat nieuws. Het uurtje in mijn eentje trainen gaat goed. Het is weliswaar wat saai, maar ach als je zo je vaste rondje hebt langs de verschillende apparaten is dat best te doen. Dan hou ik nog even tijd over voor een kopje koffie. Ook niet verkeerd. Ondertussen verzamelen zich al wat medewalkers. We krijgen allemaal twee met grit gevulde buisjes die je in je hand moet houden terwijl je loopt. En dan gaan we naar buiten. Het is de bedoeling dat je tijdens het lopen je armen dusdanig beweegt dat het grit in de buisjes van boven naar onder beweegt. Hierdoor worden de armspieren en daar heb je hem weer, je core, getraind. Onderweg doen we oefeningen met de XCO. Hoe dan ook, het is lekker buiten en je kunt op je eigen niveau meedoen. Dus leuk….blij!
Woensdag
Het is internationale MS-dag vandaag. Op deze dag vragen MS-organisaties wereldwijd aandacht voor de chronische ziekte multiple sclerose. Niet dat ik er verder wat van gemerkt heb overigens, maar het zal vast goed zijn. En ik ga trainen bij mijn woensdaggroep. Dit weekend is er binnen de vereniging heel hard gewerkt aan het onderhoud van de baan. Omdat die er weer zo mooi bijligt moet ook de woensdaggroep dat even uitproberen natuurlijk. Het gaat wonderlijk goed vandaag. De intervaltrainingen gaan me de laatste tijd veel beter af. Raar is dat toch. Zondag nog in zak en as, vandaag helemaal happy omdat ik lekker mee kan doen met de groep.
Ook vandaag weer een grijze dag, met af en toe regen. Maar het voelt toch anders.
woensdag 10 april 2013
Mindfulness
De training vanochtend ging goed.
Zo, dat staat er toch maar mooi. En ik wou het dan ook maar even vastgelegd
hebben, want zo vaak overkomt me dat niet tegenwoordig. Vorige week was dat ook
al het geval, maar voordat ik er aan toekwam om daar wat over te schrijven kwam
daar mijn loopje van zondag overheen dat helemaal niet ging. Nou was dat op
zich wel te verwachten, want de dag ervoor had ik open dag op het werk. Daar
heb ik bijna de hele dag gestaan. Als er iets is dat niet goed voor me is, dan
is het wel lang staan. Op zich kan ik dat wel en tijdens het staan heb ik daar
ook nog niet zo’n last van, maar naderhand moet ik dat bezuren. Maar ja, als
het de volgende dag zondag is ga je toch lopen, ik dus wel. Was ook niet erg,
maar ik had wat meer wandelpauzes nodig. Dan wordt je positieve gevoel over de
goede training van woensdag gelijk weer afgestraft. Ik moet dus leren om in het
hier en nu te leven. Mindfulness dus. Genieten van de dingen die goed gaan,
geen conclusies aan verbinden en snel opschrijven voor het weer minder is.
Ik weet niet, maar ergens heb ik toch het gevoel dat ik de essentie van het begrip mindfulness niet helemaal raak, maar wat kan mij dat schelen.
‘t Ging goed vanochtend en dat viel niet alleen mezelf op.
Deze week heeft AV- Archeus volop media-aandacht. De snelst groeiende atletiekvereniging hoopt op een nieuwe accommodatie met een 400 meter kunststof baan. Ik hoop zo dat de plannen snel waargemaakt kunnen worden. Waarschijnlijk ben ik één van de weinige Archeusleden die in haar ‘loopcarrière’ al een aantal jaren twee keer in de week heeft kunnen trainen op de baan. Toen ik begon met lopen studeerde ik namelijk nog in Utrecht. Ik trainde toen bij atletiekvereniging Vitesse, daar trainden we op een mooie baan. Wat accommodatie betreft was het in Winterswijk wat minder, zou dan wel heel mooi zijn als we hier ook een echte 400 meter baan krijgen. Nog leuker als die er komt, terwijl ik nog kan lopen.
Ik weet niet, maar ergens heb ik toch het gevoel dat ik de essentie van het begrip mindfulness niet helemaal raak, maar wat kan mij dat schelen.
‘t Ging goed vanochtend en dat viel niet alleen mezelf op.
Deze week heeft AV- Archeus volop media-aandacht. De snelst groeiende atletiekvereniging hoopt op een nieuwe accommodatie met een 400 meter kunststof baan. Ik hoop zo dat de plannen snel waargemaakt kunnen worden. Waarschijnlijk ben ik één van de weinige Archeusleden die in haar ‘loopcarrière’ al een aantal jaren twee keer in de week heeft kunnen trainen op de baan. Toen ik begon met lopen studeerde ik namelijk nog in Utrecht. Ik trainde toen bij atletiekvereniging Vitesse, daar trainden we op een mooie baan. Wat accommodatie betreft was het in Winterswijk wat minder, zou dan wel heel mooi zijn als we hier ook een echte 400 meter baan krijgen. Nog leuker als die er komt, terwijl ik nog kan lopen.
Ik beloof dat ik er dan heel
mindfull van ga genieten!
zondag 31 maart 2013
I had a dream!
Vannacht droomde ik, over hardlopen. Ja,
moet niet gekker worden. Ik droomde dat ik samen met mijn dochter een
hardloopwedstrijd liep. Ik moest haar enigszins oppeppen. Dat lukte….Uiteindelijk
liep ik zomaar tien minuten sneller dan mijn laatst gelopen tijd op een
wedstrijd. En ik was blij, tjonge wie had dat ooit gedacht. Zelfs in mijn droom
had ik al wel een relativerende kijk op het geheel, dat die tijd nog steeds
niet geweldig was, maar toch!
Een droom dus. Mijn blessure is wel
over, dat scheelt al weer.
Maar meedoen aan een wedstrijd is niet
zo’n slim idee denk ik. Zo goed gaat het niet.
In het blad Nieuwslijn, van het MS Fonds
las ik een stukje over herstel van zenuwcellen. Amerikaanse onderzoekers zijn
erin geslaagd om met huidcellen zenuwen bij muizen te repareren. Daarmee zou
het mogelijk zijn om de schade aan zenuwen te herstellen. Het onderzoek is nog
in een vroeg stadium en de eerste proeven op mensen worden pas over een paar jaar
verwacht. Dus dat duurt nog lang. Heel lang, want dan volgen er nog heel wat
onderzoeksfases. Hoop dat er in de tussentijd niet heel veel schade bijkomt. Ik
kan me er trouwens al helemaal geen voorstelling van maken, hoe op die manier
zenuwschade gerepareerd kan gaan worden. Is toch iets anders dan een bandje
plakken. Maar dat maakt me ook niet uit, als het maar kan.
Voorlopig nog maar even doordromen dus.
En doorlopen hoop ik. De ene keer wat beter de andere keer wat minder. Vannacht
is de tijd verzet. Zomertijd, yes! Het sneeuwt nog wel vandaag, de winter wist
van geen wijken. Veel gelopen in de sneeuw. Als er dan een dik pak ligt, laten
mijn voeten flinke sporen in de sneeuw na. Beter om niet om te kijken, altijd
vooruit en verder.
vrijdag 8 maart 2013
Streepjescode
Heb je op je verjaardag een afspraak met
de neuroloog zijn de eerste woorden die hij, wijzend op de map die voor hem
ligt, zegt: ”Je bent een streepjescode geworden!” Ook goedemorgen! Hij bedoelt
dat mijn dossier gedigitaliseerd gaat worden en dat hij zijn aantekeningen in
het vervolg direct in de computer gaat zetten. “Oké!” Verder gaat het goed dus,
behalve het hardlopen dan. Hij vertelt dat hij ook een poging heeft gedaan om
het hardlopen weer op te pakken, maar dat hij ook in heeft moeten leveren. We
wisselen wat blessureleed uit. Look, now we are talking! Streepjescode ….
Naderhand moet ik nog even bloed laten
prikken, over twee weken hoor ik daar meer over. Lever- en nierwaardes,
vitaminegehalte, voor de schildklier en nog wat geloof ik. Gewoon ter controle.
Verder geen nieuws.
Ik doe het al twee weken rustiger aan,
want ik heb wat last van mijn lies en heup. Liep ik laatst op zondag ons rondje
door de sneeuw. Gaat het allemaal goed, glij ik thuis bijna uit onder de
douche. Waarschijnlijk een spiertje of zo verrekt. Dat bedacht ik me trouwens
pas twee dagen later, dat het daarvan kwam. Maar dat gaat wel weer over
gelukkig.
Het ‘slepend been’ is een ander verhaal.
Dat komt omdat er toch nog littekenweefsel zit in het hersenweefsel op de verkeerde plek. Bij grote
inspanning verloopt de aansturing niet meer helemaal goed.
Afgelopen zaterdag zat ik bij de
inschrijving van de mijlenloop. Waar vroeger heel veel mensen aan me vroegen of
ik niet mee moest doen, was het er dit jaar maar één. Vorige edities antwoordde
ik dan, ”Nee dit jaar gaat het niet lukken”, zei ik nu, “Dat kan ik niet meer.”
Kijk ik leer het wel! Maar ergens hoop ik toch nog steeds dat er in dat
streepjescodedossier komt te staan “Heeft weer meegedaan aan een wedstrijdloop!”
De stappenteller heb ik sinds mijn
uitglijder ook maar even aan zijn lot overgelaten. Die ligt eenzaam en verlaten
op de badkamer. Op zich misschien ook niet zo verkeerd, want het begon licht
dwangneurotische vormen aan te nemen dat gestap. Verder heb ik volop plannen om weer goed te
gaan trainen, als mijn lies/heup het toe laat. Ik ben blij met het bijna
voorjaar. Het blijft gelukkig al veel langer licht. Komende week zal het
misschien nog even tegenvallen. Toch nog weer winter, maar lang kan het niet
meer duren.
zondag 3 februari 2013
Doorlopend succes.....
Waar de meeste mensen er vanuit gaan dat
we de meest deprimerende dag van het jaar al weer een tijdje achter de rug
hebben, kan wat mij betreft vandaag -drie februari- ook als dusdanig de boeken
in. Zal wel aan mij liggen, maar beetje somber vandaag. Vanochtend heb ik mijn
duurloopje weer gedaan. Alleen, want mijn loopmaatje moest het af laten weten
vandaag. Toch gaan. Ik liep mijn rondje zonder te wandelen, dus best goed zou
je zo zeggen. Vanaf ongeveer halverwege met een been dat niet meer zo goed weet
hoe dat moet. Lopen, gewoon lopen. Doorlopen, niet wandelen. Eigenlijk ging het
dus beter dan anders. Denk ik, of was het wilskracht, eigenwijzigheid? Hoe dan
ook, het heeft me niet geholpen om er blijer van te worden. Vanmiddag heb ik
hetzelfde rondje gewandeld. Samen met Jan. Eerst lekker zeuren, daarna steeds
stiller. Ook dan houdt mijn been het voor gezien. Is ook niet zo slim, want net
even te ver voor dezelfde dag. Maar eenmaal halverwege moet je toch door,
doorlopen terug naar huis. Valt niet mee. Genoeg om door te somberen. In ieder
geval is mijn stappentellertje al wel blij, dat scheelt.
Vanmiddag lees ik over loslaten. Dat het
soms goed is. En ik vraag me af of ik dat dan maar moet doen. Maar ach nee, het
is gewoon een sombere grijze regenachtige dag. Beetje koud, beetje tegenwind.
Ik kijk nog eens naar de stand bij de royalty’s van mijn boek. Zo, ook dit jaar
maar liefst één boek verkocht. Loopt lekker door!!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)