Zeikwijf!

Nu alle ophef en publiciteit rondom mijn boek weer een beetje is gezakt kom ik steeds meer terug bij de harde realiteit. Krijg dan ook zin om lekker te zeiken en te zeuren. Nee, het is er niet anders van geworden. Ja, best leuk al die reacties, in veel kranten gestaan, ook al aardig wat verkocht… Maar hardlopen gaat nog steeds niet goed. Laatst gebruikte ik mijn Runtastic-appje weer. Toen bleek dat ik 10 minuten langer deed over mijn armetierige rondje van 4 kilometer. Tien minuten! Hoe krijg ik het voor elkaar? A real Rundisaster.           

Maar ja, wat is tijd eigenlijk. Toch enigszins een relatief begrip. Kijk als je Miranda Boonstra heet en je loopt net acht seconden te langzaam op de marathon, om de limiet te halen voor deelname aan de Olympische Spelen, dan is dat vrij zuur. Tijd doet dan wel enigszins ter zake. Maar voor mij is tijd niet belangrijk. Waarom ik het dan toch op z’n zachtst gezegd niet leuk vind weet ik niet. Eigenlijk betekent het alleen tien minuten later aan de koffie. Waarbij ik ook nog eens tijdwinst zou kunnen behalen door niet zo lang te douchen. En uit milieuoogpunt kunnen we dan best wel spreken van een soort win-winsituatie. Maar toch.

Vanochtend weer gelopen. Weer aan één stuk. Dat is vooruitgang. Laat het appje maar even voor wat het is, maar heb wel mijn sporthorloge om. Moet ik ook niet meer doen denk ik. Vooral niet op de klok kijken hoe laat ik wegga en wanneer ik weer terug kom. Ach, zal de tijd wel leren denk ik. Het ging in één keer, maar langzaam.

Vreemd is het wel, dat het zo lastig is om mijn benen voldoende op te tillen. Kost me al zoveel kracht dat er niets meer valt in te zetten op snelheid. Daar waar skipping in de praktijk bijna niet meer uit te voeren blijkt te zijn skip ik moeiteloos van de ene gedachte naar de andere. Loopsprongen worden alleen nog gedachtesprongen. Maar gelukkig hebben we dat nog. Om lekker te blijven zeuren in dit zeikstuk, ook het cognitieve kan door de MS worden aangetast. Soms zeggen mensen, als ze worden getroffen door een bepaalde ziekte, dat het ook goede dingen in hun naar boven brengt. Bij mij niet. Ik heb er een heimelijk genoegen in om de meest vreselijke scenario’s die me kunnen overkomen te beschrijven. Heel hard boe roepen en mensen laten schrikken. En dan heb ik daar ook nog lol in. Sorry!

 

 

 

 

 

Moet aan gewerkt worden!

Naast het hardlopen zijn er soms ook andere dingen die me laten voelen dat alles niet meer zo vanzelfsprekend is. Gisteren hadden we een feestje, supergezellig. Leuke muziek en er wordt gedanst. En dat kan ik dus niet. Of durf het niet meer te proberen. Mijn coördinatie en reactievermogen zijn dusdanig dat het me niet lukt om in het ritme van de muziek te blijven. Iedereen heeft lol op de dansvloer en haalt de meest vreemde capriolen uit. Wat dat betreft zou ik er rustig tussen kunnen. Ik heb wel lol om het te zien en moet er erg om lachen, maar ondertussen voel ik mijn lijf verstijven. Mijn benen lijken in de vloer te groeien en ik ben me erg bewust van het feit dat ik niet meedoe. Nou kan ik twee dingen doen. Me er bij neerleggen dat ik dus nooit meer dans of me er bij neerleggen dat ik probeer te dansen, ook al is dat uit de maat en beweeg ik niet zoals ik dat wil. Er zijn meer mensen die vol overgave uit de maat dansen en daar veel plezier in hebben. Verschil is denk ik, dat ze dat dan niet in de gaten hebben. Nou ja, ben er nog niet helemaal uit. Moet nog aan gewerkt worden.

Het is warm vandaag. Te warm om mijn hardlooprondje te doen. Bovendien is mijn trainingsmaatje op vakantie. Ik ga dan maar buiten zitten en lees een boek. Het lukt niet echt om mijn gedachten er bij te houden. Mijn ogen dansen over de letters, dat dan weer wel. Mijn gedachten springen vrolijk in het rond. Ach is ook wat waard. Toch nog maar eens oefenen dat dansen, gewoon lekker thuis. Maar niet vandaag, veel te warm.

Dus......

Nog steeds vakantie, dus nog geen gezamenlijke woensdagochtendtraining.  Anderhalve week geleden liep ik voor het eerst sinds tijden mijn rondje weer eens in één stuk. Dan denk je dus dat je met vooruitgang te maken hebt. Helemaal niet doen, de volgende keren werd deze gedachte weer genadeloos afgestraft. Vele wandelpauzes nodig! De kunst is om gewoon te lopen en dan hooguit te constateren of het wel gaat of wat minder. Geen waardeoordeel en vooral geen conclusies over mogelijk toekomstperspectief. Gewoon gaan…

Vanochtend toch weer gelukt zonder wandelpauzes.

Mijn boek krijgt ondertussen veel aandacht. In verschillende kranten heeft al een artikel gestaan. Het zorgt voor veel reacties. Uit mijn directe omgeving en van verder weg. Sommige mensen weten nu pas dat ik MS heb. Over het algemeen zijn reacties positief, waardering krijg ik voor de manier waarop ik met mijn ziekte omga. Nog altijd heb ik moeite om ‘mijn ziekte’ op te schrijven. Het klinkt gelijk zo zwaar en ik heb ook liever dat het niet van mij is. Toch een beetje struisvogelpolitiek?

Er zijn mensen die denken dat het een onzinverhaal is. MS hebben en dan toch hardlopen. Als je zelf in een rolstoel zit door deze ziekte is dit natuurlijk moeilijk te geloven en ook lastig te verkroppen. Maar ja, boosheid om mijn verhaal vind ik ook moeilijk te begrijpen. Boosheid om het feit dat je MS hebt, snap ik wel. Heb ik soms ook, zelfs nu het nog zo goed gaat. Maar toch, je bereikt er zo weinig mee. Mijn vader bezigt in zo’n geval een mooi gezegde: “Je kunt er beter maar om lachen, dan om huilen. Want als je lacht, doet het je ook geen zeer!” Nu klinkt dat natuurlijk beter uit zijn mond en dan in het dialect.

Mocht ik bij verdere achteruitgang ook zo’n zure kijk op het leven krijgen en boos worden op alles en iedereen, dan wil ik het nu maar vast gezegd hebben: “ Ik gun iedereen van harte zijn sportieve prestaties en uitdagingen, ook al stijgen die ver uit boven de mijne! Geniet ervan, dan doe ik dat ook.”

Naast de schoentjes!!

Vanochtend ben ik eerst maar eens begonnen met een duurloopje. Voor het eerst sinds tijden deed ik mijn rondje zonder wandelpauzes. Mag ook wel in de krant, trouwens. Het tempo was natuurlijk vreselijk, maar dat moet maar niet meer uitmaken. Inmiddels loop ik bijna naast mijn schoentjes. Vandaag is mijn boek uitgekomen bij Boekscout. Al heel veel leuke reacties gehad! 

Doorlopen- Hardlopen met MS

Bij uitgeverij boekscout.nl verschijnt op 3 augustus 2012 het boek Doorlopen, hardlopen met MS. Het boek is een bundeling van de blogs die ik gedurende enige jaren bijhield over mijn ervaringen als hardloopster, sinds ik in 2005 de diagnose MS, multiple sclerose kreeg.  Met reflectie en humor probeer ik de zoektocht naar een juiste balans in sportbeoefening, medicatie, voeding en mentale aspecten te beschrijven. Mijn blogs zijn nu gebundeld zijn in een boek. Het boek is te bestellen bij de webwinkel van  boekscout:

www.boekscout.nl

Doorlopen, Hardlopen met MS,…..

titel:                                      DOORLOPEN
                                              Hardlopen met MS

auteur:                                 Jolanda Lammers

aantal pagina’s:                  166

geïllustreerd:                       nee

uitvoering/formaat:           paperback 12,5 x 20 cm

ISBN:                                     978-94-6176-086-9

Vaste prijs:                           € 16,95

Een stukje uit het boek:

Nog zie ik voor me hoe de neuroloog het computerscherm naar ons toe draait. Omslachtig laat hij ons enkele witte verkleuringen zien die te zien zijn in mijn hersenweefsel. Ik weet ondertussen al lang waar dat op duidt. Multiple sclerose, natuurlijk. Allang gegoogled, ook mijn klachten deden daar al verdacht veel aan denken. En nu moeten we wachten, een afspraak maken voor een lumbaalpunctie. Die moet het vonnis compleet maken. Langs mijn wang rolt een traan. Gek is dat, uit één ooghoek. Zou dat ook met de MS te maken hebben? Ach waar slaat dat op! Natuurlijk heb ik weer geen zakdoek bij me, veeg met mijn hand de tranen maar weg. Wil toch niet huilen, hier tussen al die mensen. Eindelijk hebben ze tijd om de afspraak te maken, gelukkig kan ik 's middags al terecht. En daar lig ik dan, 's middags. Jan is met me mee. Maar hij hoeft niet te blijven, vind ik. Ach, hij kan toch niets doen. Ik moet mijn rug bol maken en krijg dan de prik. Het valt wel mee eigenlijk. Niet zo erg als de gedachten waar ik mee worstel op dit moment. Na de prik moet ik nog een hele tijd stil blijven liggen om te voorkomen dat er vocht wegloopt uit het wondje. Braaf doe ik dat en probeer ook veel te drinken, dat is ook belangrijk. Ik lig op een vierpersoonskamer. De andere dames zijn geholpen aan hun spataderen. Ik lig met mijn rug naar hen toe. Vind het niet zo erg dat ik heel stil moet blijven liggen. Hoor hun geklets over hun spataderen en wens me heel ergens anders. Het voelt alsof ik opeens in een heel verkeerde droom ben beland.

www.boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=3156